Ένα καντάρι τη μέρα που ξυπνάς,
στέκετε άδειο.
Κρέμεται σαν παλαιό ρολόι τοίχου,
τίποτα πάνω στο μεταλλικό δίσκο
ακίνητος και ο βραχίονας.
Όλα μοιάζουν σαν πίνακας λαογραφικής τέχνης,
στέκουν απέναντι σου και η μέρα
ρέει
Μια οκά απ’ τη καθημερινότητά σου,
συνήθειες, επαναλαμβανόμενες
όλα ίδια, σαν σπόρια από στάρι,
φέρνουν τις ισορροπίες σου.
Κάποια δράμια, δεν κάνουν μήτε μια οκά,
πέφτουν την μεθεπομένη μέρα
το διαφορετικό που περίμενες,
τόσο λίγο κι αυτό,
που δεν αλλάζει
το κινούμενο αντίβαρο της ζωής σου.
Δημήτρης Ευθυμίου