«…από τότε όλα τα λόγια που λέω έχουν κάτι απ’τη θλίψη ενός χαμένου φεγγαριού..
Και πάντα η αίσθηση ότι ξαφνικά έχω χαθεί ή τέλος πάντων ότι βρίσκομαι κάπου αλλού από ‘κει που ήθελα κι ονειρευόμουν..
Ένας δρόμος μακρύς απ’αυτούς που παίρνει πάντα κανείς μόνος του..
Η νοσταλγία μιας ολόκληρης αιωνιότητας πριν γεννηθούμε..
Κι ίσως μόνο το ανεκπλήρωτο να δίνει κάποιο νόημα στη ζωή μας…»
Tάσος Λειβαδίτης