…υπάρχουν σχήματα, σύμβολα και εικόνες που λένε περισσότερα από 100 λέξεις, και υπήρχαν πολύ πριν από τη γραφή. Σκεφτείτε ότι ο λαβύρινθος είναι από τα πρώτα σχήματα που επινόησε ο άνθρωπος. Όποιος τολμούσε να μπει στον λαβύρινθο διακινδύνευε πολλά, ακόμα και τη ζωή του, αλλά είχε και την ευκαιρία –τότε και μόνο τότε-να κερδίσει τα πάντα. (…)όποιος δεν είναι διατεθειμένος να χαθεί, χάνει. Αυτό που μαθαίνουμε από τον Πυθαγόρα είναι το εσωτερικό ταξίδι.
Τόμας Φόγκελ

«καλό είναι ν’ ακούει κανείς ιστορίες, καλύτερο όμως είναι ν’ ακολουθεί τη δική του, χωρίς να στέκεται εμπόδιο στον ίδιο του το δρόμο, για να φτάσει έτσι αργά ή γρήγορα στον εαυτό του» - μέσα σου είναι η απάντηση- Και ο δρόμος ως εκεί είναι συχνά μακρύς»
Τόμας Φόγκελ

"Μια από τις μεγαλύτερες λαχτάρες της ζωής μου στάθηκε πάντα το ταξίδι να δω, ν' αγγίξω άγνωρα χώματα, να μπω να κολυμπήσω σε άγνωρες θάλασσες, να γυρίσω τη γης, να βλέπω, να βλέπω και να μη χορταίνω καινούριες στεριές και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπω όλα για τελευταία φορά, με μακρόσυρτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνώ τα μάτια και να νιώθω τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα μου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα ο καιρός, να κατασταλάξει απ'όλες τις χαρές και τις πίκρες το ξαθέρι-τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή."
Καζαντζάκης

Ο άνθρωπος δεν υποφέρει ποτέ από το θάνατό του: ούτε πριν από το θάνατο, αφού ζει ακόμη, ούτε μετά από το θάνατο, αφού δε ζει πια. Το ίδιο δεν υποφέρει ο άνθρωπος που τον σκοτώνουν: πριν από το φόνο ζει ακόμη, και μετά το φόνο δεν υπάρχει πια.
Αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα είναι απλώς κείμενα κι αυτά που θεωρούμε κείμενα απλώς ερμηνείες. Από την πραγματικότητα και από τα κείμενα μένει μόνο ό, τ...ι κάνουμε απ’ αυτά. Στην ιστορία δεν υπάρχει ούτε στόχος, ούτε πρόοδος ούτε επαγγελία ανόρθωσης μετά την ήττα ούτε εχέγγυο νίκης για τον ισχυρό ή δικαιοσύνης για τον αδύναμο.
Η παθιασμένη καρδιά καθαγιάζει την παθιασμένη συμμετοχή. Η αγάπη δε είναι υπόθεση συναισθήματος, αλλά θέλησης.
Μπέρναρντ Σλινκ

Πώς να σε σώσω με τις λέξεις…
Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.
Με ξένη γλώσσα μου μιλούν τα περασμένα χείλη σου, με δάνειο ύφος με ορθοσκοπούν τα μάτια σου.

Έχω, βλέπεις, πάντα την προσδοκία πως κάποια φωτογραφία θα πάρει άλλη έκφραση, το χέρι σε μιαν άλλη θα μετακινηθεί σαν χαιρετισμός, αλλού η συνοφρύωση θα γίνει χαμόγελο, θα μετακινηθεί, τέλος πάντων, προς ‘ένα αβέβαιο μέλλον.

(…) Έγχρωμα και ασπρόμαυρα κομματάκια τυπωμένου χρόνου που πιστοποιούν το ανέφικτο – υπήρξες-, έπιπλα απαράλλαχτα που διατηρούν κάτι από το σχήμα του σώματός σου, τοίχοι που βάφονται από το χρώμα της φωνής σου.

Γιάννη Ευσταθιάδη

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ

Είμ ‘ ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είν’ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είν’ όλες αισθήσεις.

Σκέφτομαι με τα μάτια και τ’ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.

Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ‘χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμ’ ευτυχισμένος.
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

"Κάθε άρτιος άνθρωπος έχει μέσα του, στην καρδιά της καρδιάς του, ένα κέντρο μυστικό και γύρα του περιστρέφονται τα πάντα ο μυστικός αυτός στρόβιλος δίνει ενότητα στο στοχασμό και στην πράξη μας, και μας βοηθάει να βρούμε ή να εφεύρουμε την αρμονία του κόσμου. Άλλοι έχουν τον έρωτα, άλλοι τη δίψα της μάθησης, άλλοι την καλοσύνη ή την ομορφιά ή τη λαχτάρα του χρυσαφιού και της εξουσίας κι όλα τ' αξιολογούν και τα υποτάζουν στο κεντρικό τους αυτό πάθος. Αλίμονο στον άνθρωπο που μέσα του δε νιώθει να τον κυβερνάει ένας απόλυτος μονάρχης η ζωή του κατασκορπίζεται ακυβέρνητη κι ασυνάρτητη σε όλους τους ανέμους."
Καζαντζάκης

…το να κατορθώσω επιτέλους να αποδράσω από αυτήν την ιδεοληψία υπήρξε μια από τις σκληρότερες δοκιμασίες της ζωής μου/ τώρα μου φαίνεται ότι ξέρω, ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς ξόδεμα, χωρίς ρίσκο, άρα χωρίς έκπληξη και ότι η έκπληξη είναι όχι μόνο κομμάτι της ζωής αλλά είναι η ίδια η ζωή στην έσχατή της αλήθεια είναι το Ereignis της, το γεγονός της η ανάδυση της.
Χάιντεγκερ

Κάθε μονοπάτι είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο. Κάποια παίρνουν τον δικό τους δρόμο όποιος και να είναι αυτός. Η μόνη διαφορά των διαδρομών η μάλλον των μονοπατιών αυτών είναι ότι άλλα έχουν καρδιά και άλλα όχι. Το μονοπάτι που έχει καρδιά θα σε ανυψώσει, θα χαλαρώσει το φορτίο σου και θα σε χαροποιήσει. Το μονοπάτι που δεν έχει καρδιά θα σε κάνει να σκοντάφτεις, θα τσακίσει το πνεύμα σου και τελικά θα σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με θυμό και πικρία.
Τολτέκοι

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
Ελύτης

"Η ατολμία, ξέρεις, είναι κάτι που πληρώνεται όταν φτάσει κανείς στα γηρατειά. Τότε αρχίζει να σκέφτεται αυτά που θα μπορούσε να είχε κάνει και δεν τα έκανε ποτέ. Αρχίζει να βλέπει τη σίγουρη και ήσυχη ζωή του σαν μια αδιάκοπη σειρά από κενά κι απώλειες. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει σ' αυτήν τόσα πράγματα και, αντίθετα, δεν είχε γίνει τίποτα. Μια άχρωμη ροή του χρόνου κι αυτό ήταν όλο. Τώρα το ξέρω, η αγάπη απαιτεί δύναμη. Πρέπει να είναι κανείς θαρραλέος για ν' αγαπήσει."
Susana Tamaro

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε

Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

Ελύτης

Σ' ένα πελώριο διάστημα χύνεται το φως
Γεμίζει οράματα γλυπτά κι είδωλα φέγγους
Είναι τα μάτια πια που κυριαρχούν - η γη τους είναι απλή και κορυφαία
Καλοσύνης κοιτάσματα ένα ένα, σαν φλουριά κομμένα μες στον ήλιο
Μες στα χείλια, μες στα δόντια, ένα ένα τ' αμαρτήματα
Της ζωής, αγαθά ξεφλουδισμένα.
Ελύτης

"Η θλίψη είναι το πιο παράξενο πράγμα. Είμαστε τόσο ανίσχυροι μπροστά της. Μοιάζει με παράθυρο που ανοίγει με τη δική του θέληση. Και τότε το δωμάτιο παγώνει κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τρέμουμε. Αλλά ανοίγει όλο και λιγότερο κάθε φορά, όλο και λιγότερο. Ώσπου έρχεται μια μέρα που αναρωτιόμαστε τι απέγινε εκείνο το παράθυρο."
Arthur Golden

Ο ήχος του νερού καταργεί την εύκολη επαφή με το έξω. Η θαλπωρή που γεννά η βροχή ταυτίζεται με το αίσθημα του αποκλεισμού. Σε φυλακίζει μέσα σε μια επτασφράγιστη ασφάλεια, σ' ένα κλουβί με ρευστά κιγκλιδώματα που πέφτουν κάθετα συνεχώς από τον ουρανό. Υδάτινο κελί σε κυκλώνει. Είσαι ολομόναχος και απομονωμένος από την υπόλοιπη ζωή. Αυτό κάποιες στιγμές το απολαμβάνεις. Κυρίως τη νύχτα, όταν έρχεται απροσδόκητα, το ακούς ξαφνικά και λες "βρέχει", κι όλα μακραίνουν ατελείωτα και σε αφήνουν μονάχο στην κιβωτό σου. Έξω μαίνεται η θύελλα, αλλά εσύ έχεις ευτυχώς σωθεί και ταξιδεύεις μέσα στη βαθυκύανη αβεβαιότητα της πλανητικής ερήμου."
Σ.Πασχάλης

"Κάθε άρτιος άνθρωπος έχει μέσα του, στην καρδιά της καρδιάς του, ένα κέντρο μυστικό και γύρα του περιστρέφονται τα πάντα ο μυστικός αυτός στρόβιλος δίνει ενότητα στο στοχασμό και στην πράξη μας, και μας βοηθάει να βρούμε ή να εφεύρουμε την αρμονία του κόσμου. Άλλοι έχουν τον έρωτα, άλλοι τη δίψα της μάθησης, άλλοι την καλοσύνη ή την ομορφιά ή τη λαχτάρα του χρυσαφιού και της εξουσίας κι όλα τ'αξιολογούν και τα υποτάζουν στο κεντρικό τους αυτό πάθος. Αλίμονο στον άνθρωπο που μέσα του δε νιώθει να τον κυβερνάει ένας απόλυτος μονάρχης η ζωή του κατασκορπίζεται ακυβέρνητη κι ασυνάρτητη σε όλους τους ανέμους."
Καζαντζάκης

Δε θά θελα να χτίσω δικό μου σπίτι (και θεωρώ μέρος της καλής μου τύχης το ότι δεν είμαι κάτοχος ενός σπιτιού!) Αν ήθελα όμως να αποκτήσω σπίτι θα τό ' χτιζα έτσι όπως έχτιζαν τα δικά τους μερικοί Ρωμαίοι: σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Θα μ' άρεζε να μοιραζόμουν κάποια μυστικά μ' αυτό το ωραίο τέρας.
Νίτσε

Η «ελευθερία» είναι μαγική λέξη. Σημαίνει τη δυνατότητα που έχει κανείς να είναι ο εαυτός του, να είναι σωστός και αληθινός χωρίς επιρροές που μόνο στρεβλώσεις και αναπηρίες προκαλούν, και τη δυνατότητα να ζει κανείς τη ζωή του όπως την αντιλαμβάνεται μακριά από εξωτερικές παρεμβάσεις, έριδες, ενοχλήσεις ακόμα και φόβο. Σημαίνει να ζει κανείς την ιδιωτική του ζωή χωρίς παρείσακτους, σημαίνει ελευθερία σκέψης και επιλογής και τη δυνατότητα ανθρώπων και φυλών να αναπτύσσουν τις κλίσεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Η λέξη Ελευθερία σημαίνει όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα.
Τζέφρεϋ Φάρδινγκ

Τα μεγάλα πάθη είναι κρυφά κι σιωπηλά. Όταν κρατάς μέσα στη χούφτα σου πράγματα θεϊκά, φροντίζεις να’ ναι πάντα σφαλισμένες. Ένας απλός υπηρέτης είσαι και παραπάνω. Όσοι το ξέχασαν και βγήκαν στο σεργιάνι, ξανακοιτάζοντας τις χούφτες τους δεν βρήκαν τίποτα. Δεν τα μοιράζεσαι αυτά, όπως δεν μοιράζεσαι ένα μεγάλο έρωτα ή ένα βαρύ πένθος. Σιωπάς και πράττεις αυτά που έχεις να πράξεις, τίποτα περισσότ

ερο. Καμία λέξη δεν χωράει ανάμεσα. Γιατί, τι άλλο είναι που λέξεις παρά μια ομολογία πως αδυνατείς να ζήσεις τα μεγάλα;(…) Ο κόσμος, ως γνωστόν, αναπλάθει διαρκώς το πλαίσιο μιας οικείας μετριότητας. Τα ανείπωτα τρομάζουν. Εκείνος τα είχε κρατήσει όλα μέσα του, παράφορα, σπαρακτικά κι ανέπαφα εδώ και τόσα χρόνια. Και με την ίδια βία που είχε ζήσει τότε την οιστρηλασία, εβίωνε πάλι τώρα την απόσυρση.
Λίλα Κονομάρα

Έρωτας είναι μια μικρή οργάνωση των δύο που μπορεί να αναστατώσει το σύμπαν. Σαν κοινούς εγκληματίες, σαν παραβάτες άγραφων νόμων αντιμετωπίζει πάντα η άρχουσα τάξη τους ιδεολόγους του έρωτα. Και φροντίζει να τους τρομοκρατεί με τα "πρέπει" και τα "μη" της, να τους θέτει ανυπέρβλητα εμπόδια, απαγορεύσεις, ή να τους δελεάζει με υλικά αγαθά και με δόξα για να σπάσει το ωραίο τους μέτωπο.
Γιατί, κατά βάθος το ξέρει ότι και εκείνος που πάσχει για μια ιδεολογία, που διακινδυνεύει για τα πιστεύω του τη μία και μοναδική ζωή του, είναι ένας απλός άνθρωπος που διακατέχεται από ύψιστο έρωτα." 
Σοφίας Θωμοπούλου

Πολύ φεγγάρι σπάταλο. απόψε, ανοικονόμητο. Καμιά γωνιά να του κρυφτείς, να μην το βλέπεις. Μέντορας τάχα κι οδηγός στην ενδοσκόπησή σου. Τόση υπερβολή, τόση αυταρέσκεια, τόση αβασάνιστη έκθεση κι αμφίθυμος ερωτισμός σε συγχυσμένους μύθους από έναν όλο κι όλο δορυφόρο, άγονο επιπλέον κι ετερόφωτο. Φταίμε κι εμείς οι δίβουλοι με τα ημίμετρά μας (Σταύρος Ζαφειρίου)

Γιατί, δυστυχώς, πολλές φορές τα ρεύματα με παρασύρουν, ξεχνιέμαι μπροστά σε κάτι που μ' αρέσει και καθώς το τρέξιμο της πένας, με τις δικές του γοητείες, ξυπνά μέσα μου άλλα ένστικτα, βρίσκομαι τη στιγμή που βγαίνω από το παράξενο αυτό κολύμπημα, πολύ μακριά, κάποτε χωρίς να 'χω αγγίξει εκείνο που ζητούσα... (από τα ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ του Οδυσσέα Ελύτη)

Ζούμε εντός χρόνου-αυτός μας πλάθει-, εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πώς κάμπτεται και αναδιπλώνεται ή πώς μπορεί να υπάρχουν κι αλλού παράλληλες εκδοχές του. Όχι, εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο τα ρολόγια του τοίχου και του χεριού μας διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερά ρυθμό: τικ-τακ, κλικ-κλοκ. Υπάρχει άραγε τίποτε πι

ο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη; Κι όμως, αρκεί η παραμικρή χαρά ή πόνος για να μας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος. Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς, μέχρι να έρθει τελικά η ώρα που όντως χάνεται οριστικά και δεν επιστρέφεται ποτέ.
Απ’ το βιβλίο «Ένα κάποιο τέλος» , βραβείο Booker 2011 (Τζ. Μπαρνς)

Κατάλαβα ότι το αντικείμενο έκρυβε ένα μήνυμα για μένα και ότι έπρεπε να το αποκωδικοποιήσω: η άγκυρα με προέτρεπε να γίνω πιο σταθερός, να πιαστώ από κάπου, να αγκυροβολήσω, να βάλω τέλος σ’ αυτές τις μόνιμες αμφιταλαντεύσεις μου, να μένω στην επιφάνεια. Αυτή όμως η ερμηνεία μπορούσε να δώσει λαβή σε διάφορες παρεξηγήσεις: μπορούσε να είναι και μια πρόσκληση να σαλπάρω, να ριχτώ προς την κατεύθυν

ση της λίμνης. Κάτι στη μορφή του τεσσαροχάλη, με τα τέσσερα πλακουτσωτά δόντια του, με τους τέσσερις σιδερένιους βραχίονες, τους φθαρμένους από τη συνεχή τριβή με τα βράχια των βυθών, με προειδοποιούσαν ότι η όποια απόφασή μου δεν θα ήταν ανώδυνη. Το μόνο που με ανακούφιζε ήταν ότι δεν επρόκειτο για μια βαριά άγκυρα, κατάλληλη για μεγάλα βάθη, αλλά για μια εύχρηστη μικρή άγκυρα: δεν χρειαζόταν, επομένως, να απαρνηθώ τα νιάτα μου, αλλά μονάχα να σταματήσω ένα λεπτό, να αναλογιστώ, να βολιδοσκοπήσω τα σκοτάδια του εαυτού μου.
Καλβίνο

Θα σας πω τώρα κάτι για κείνη. Είναι το μεσαίο διάστημα της νύχτας, όταν κανένα φως δεν περνάει από τις κουρτίνες, ο μόνος θόρυβος του δρόμου είναι το κλαψούρισμα ενός ρωμαίο που γυρίζει σπίτι του και τα πουλιά δεν έχουν αρχίσει ακόμα τη ρουτινιέρικη, αλλά αναζωογονητική δουλειά τους. Εκείνη είναι ξαπλωμένη στο πλευρό της, με την πλάτη γυρι-σμένη προς το μέρος μου. Δεν μπορώ να τη δω μέσα στο σκοτ

άδι, αλλά από το ρυθμικό θρόισμα της ανάσας της θα μπορούσα να σας σχεδιάσω τον χάρτη του κορμιού της. Όταν είναι ευτυχισμένη, μπορεί να κοιμάται ώρες στην ίδια στάση. Έχω αγρυπνήσει από πάνω της όλες αυτές τις οχετώδεις ώρες της νύχτας και μπορώ να πιστοποιήσω πως δεν μετακινείται. Αυτό, βέβαια, μπορεί να οφείλεται απλώς σε καλή χώνευση και ήρεμα όνειρα, αλλά εγώ το θεωρώ σημάδι ευτυχίας.
Τζ. Μπαρνς

Είναι στ’ αλήθεια μια άλλου είδους αγάπη το να σ’ αγαπούν. Είναι η ίδια ζέστη αλλά από άλλο δωμάτιο. Ο ίδιος ήχος, αλλά από ένα παράθυρο κάπου ψηλά, σε άλλο πάτωμα, όχι από την καρδιά σου. Οι γενναίοι και οι αδιάφοροι αμέριμνοι τύποι ανθρώπων δεν θα καταλάβουν. Αλλά σε κάποιους από εμάς, τους νέους, τους γέρους ή τους μοναχικούς μπορεί να φανεί ευπρόσδεκτο ένα υποκατάστατο, και σίγουρα καλύτερο απ’ αυτό που έχουμε. Δεν είμαστε ερωτευμένοι, αλλά είμαστε δίπλα σε κάποιον που είναι ερωτευμένος, και όσα όνειρα τους περισσεύουν μέσα στη μέρα είναι όλα δικά μας.

Γκριρ Άντριου Σον

Πώς να σε σώσω με τις λέξεις…
Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.
Με ξένη γλώσσα μου μιλούν τα περασμένα χείλη σου, με δάνειο ύφος με ορθοσκοπούν τα μάτια σου.

Έχω, βλέπεις, πάντα την προσδοκία πως κάποια φωτογραφία θα πάρει άλλη έκφραση, το χέρι σε μιαν άλλη θα μετακινηθεί σαν χαιρετισμός, αλλού η συνοφρύωση θα γίνει χαμόγελο, θα μετακινηθεί, τέλος πάντων, προς ‘ένα αβέβαιο μέλλον.

(…) Έγχρωμα και ασπρόμαυρα κομματάκια τυπωμένου χρόνου που πιστοποιούν το ανέφικτο – υπήρξες-, έπιπλα απαράλλαχτα που διατηρούν κάτι από το σχήμα του σώματός σου, τοίχοι που βάφονται από το χρώμα της φωνής σου.

Γιάννη Ευσταθιάδη

"Οι αρνητές του χρόνου λένε: τα σαράντα δεν είναι τίποτα, στα πενήντα είσαι στο άνθος της ηλικίας σου, τα εξήντα είναι σήμερα σαν τα παλιά σαράντα, και πάει λέγοντας. Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι υπάρχει ο αντικειμενικός χρόνος, υπάρχει όμως και ο υποκειμενικός, αυτός που τον φοράς στη μέσα μεριά του καρπού σου, εκεί που χτυπάει ο σφυγμός. Κι αυτός ο προσωπικός χρόνος, που είναι αληθινός, μετριέται στη σχέση που έχεις με τη μνήμη. Έτσι, όταν συνέβη αυτό το παράδοξο γεγονός-όταν μου ήρθαν ξαφνικά οι καινούργιες αναμνήσεις-ήταν σαν να είχε αντιστραφεί εκείνη τη στιγμή ο χρόνος. Σαν να έρεε εκείνη τη στιγμή ο ποταμός προς την πηγή του".
Τζ.Μπαρνς

Φύλλα ημερολογίου
Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο, ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα, σε
όνειρα
αλλά καμιά φορά η φωνή μιας γυναίκας καθώς βραδιάζει μοιάζει

με το αντίο μιας ηλικίας που τέλειωσε
κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν
στον παράδεισο-
συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία όπου σκόρπισα τους στεναγμούς
της νιότης μου
ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς, αλλά και να πάει που;
κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο
ένας τον άλλον-
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές δίνοντάς τους μόνο έναν κόσμο,
κι όταν πεθάνω θα ʼθελα να με θάψουν σʼ ένα σωρό από φύλλα ημε-
ρολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.

Κι ίσως ό,τι μένει να ʼναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμονεί
Λειβαδίτης

"Τα αντικείμενα υπάρχουν κι αν κάποιος τα προσέχει περισσότερο απ' τους ανθρώπους είναι ακριβώς γιατί υπάρχουν περισσότερο απ' ότι οι άνθρωποι. Τα νεκρά αντικείμενα είναι πάντα ζωντανά ενώ οι ζωντανοί άνθρωποι είναι συχνά ήδη νεκροί".
Ζαν-Λυκ Γκοντάρ

«...Ένα πορτρέτο δεν ανήκει ούτε στον δημιουργό του ούτε στο μοντέλο του ούτε στον χρηματοδότη του ούτε στους κληρονόμους του. Ένα πορτρέτο ανήκει σ’αυτόν που το κοιτάζει. Είναι παραδομένο στην βούληση αυτού που το κοιτάζει. Όποια κι αν είναι αυτή. Τους έχω δει να ανιχνεύουν μια μορφή ικεσίας στο χαμόγελό μου και μια χαϊδευτική παράκληση στο βλέμμα μου· πιστεύουν πως διακρίνουν ένα κάλεσμα να ξεφε

ύγει από τα χείλη μου, που ικετεύει να ξεχάσουν το όνομά μου, μαζί με καθετί το μυθικό που κουβαλάει, ώστε να μη σκέπτονται παρά την καρδιά μου, ανοιχτή σε όλες τις θλίψεις και τις οδύνες κάτω από την επιφάνεια των μαργαριταριών, του μεταξιού και της δαντέλας με τα οποία είμαι στολισμένη· θα ήταν ικανοί να ερμηνεύσουν μια σκιά κάτω από τη μύτη μου καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια ένοχη πρόθεση του μοντέλου...
Τι δεν έχουν καταλάβει όλοι τους; Απαιτείται περισσότερη ταύτιση με τον καλλιτέχνη και το μοντέλο του. Θα μπορούσαν τότε να καταλάβουν ότι ανάμεσά τους υπάρχει μυστική ταυτοφωνία, είναι απαλλαγμένοι από εξαναγκασμούς και υποχρεώσεις, και οι αισθητικές επιλογές του ενός, συνδυασμένες με την ανεξάρτητη συμπεριφορά της άλλης, δίνουν ένα καλό μάθημα ελευθερίας για κείνον που θα είναι σε θέση να το δει.»

Pierre Assouline

«Κανένας δεν χωρίζει Ρίμινι. Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια, η αληθινή αλήθεια. Ο έρωτας μπορεί να είναι αμοιβαίος, όχι όμως και το τέλος του έρωτα, ποτέ. Οι σιαμαίοι χωρίζονται. Και ούτε καν αυτοί – γιατί μόνοι τους δεν μπορούν να το κάνουν. Πρέπει να τους χωρίσει κάποιος άλλος, ένας τρίτος – ένας χειρουργός, που μ’ένα νυστέρι κόβει στη μέση το όργανο ή το μέλος ή

τη μεμβράνη που τους ενώνει και χύνει αίμα τις περισσότερες φορές, ας το πούμε παρεμπιπτόντως σκοτώνει, σκοτώνει τον ένα, τουλάχιστον, και καταδικάζει τον άλλο, τον επιζήσαντα, σε αιώνιο πένθος, γιατί το μέρος του κορμιού του με το οποίο ενωνόταν με τον άλλο παραμένει ευαίσθητο και πονάει, πονάει πάντα, και αναλαμβάνει πάντα να του θυμίζει ότι δεν είναι κι ούτε θα είναι ποτέ ολόκληρος, ότι αυτό που του αφαίρεσαν δεν θα το έχει ποτέ ξανά.»
Alan Pauls

«…Ποιοι είμαστε στ’αλήθεια; Αυτό που υπήρξαμε ή αυτό που θα θέλαμε να έχουμε υπάρξει; Είμαστε οι αδικίες που διαπράξαμε ή οι αδικίες που οι άλλοι διέπραξαν εναντίον μας; Είμαστε οι συναντήσεις που δεν έγιναν ή εκείνες οι τυχαίες συναντήσεις που έκαναν τη μοίρα μας να αλλάξει πορεία; Είμαστε τα παρασκήνια που μας προφύλαξαν από τη ματαιοδοξία ή τα φώτα της ράμπας που έγιναν η πυρά στην οποία καήκαμ

ε; Είμαστε όλα αυτά μαζί, όλη η ζωή που ζήσαμε, με τις καλές και τις κακές της στιγμές, τα κατορθώματα και τα σκαμπανεβάσματά της – και είμαστε επίσης όλα αυτά τα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν…είμαστε πολλά πρόσωπα σε ένα, τόσο πειστικοί στους διαφορετικούς ρόλους που φέραμε εις πέρας ώστε μας είναι πια αδύνατον να καταλάβουμε ποιοι ακριβώς υπήρξαμε, ποιοι ακριβώς γίναμε και ποιος απ’όλους αυτούς θα επιβιώσει μετά από εμάς.»
Yasmina Khadra

«…Ίσως οι καταχωνιασμένες μνήμες να είναι εκείνες που έρχονται να προσδώσουν στα όνειρα την αλλόκοτη αίσθηση του υπερπραγματικού. Κάλλιστα όμως μπορεί να είναι και κάτι άλλο, κάτι νεφελώδες, σαν να κοιτάζουμε μέσα από ένα μυστηριώδες πέπλο και, κατά παράδοξο τρόπο, τα πάντα να δείχνουν πολύ πιο ξεκάθαρα όταν ονειρευόμαστε. Από έναν νερόλακκο γεννιέται μια ολόκληρη λίμνη, από ένα φύσημα του ανέμου

μια σφοδρή θύελλα, από μια χούφτα σκόνη μια απέραντη έρημος, από έναν κόκκο θειάφι μέσα στο αίμα μας ένα πύρινο ηφαίστειο. Τι λογής θέατρο είναι άραγε αυτό όπου την ίδια στιγμή είμαστε δραματουργοί, ηθοποιοί, διευθυντές σκηνής, σκηνογράφοι και θεατές μαζί; Χρειάζεται άραγε περισσότερη ή λιγότερη λογική για να διαβούμε τις πύλες του ονείρου, από όση διαθέτουμε όταν πλαγιάζουμε στο κρεβάτι;»
Ζέμπαλντ

'' Όσο γι' αυτούς που περιπλανήθηκαν στο ερεβώδες δάσος της κατάθλιψης και γνώρισαν την ανεξήγητη ψυχική αγωνία, η έξοδός τους από την άβυσσο δεν διαφέρει πολύ από την έξοδο του ποιητή, που με μύρια βάσανα αναδύεται από τα μαύρα βάθη της κόλασης και φτάνει εντέλει σ' αυτό που αποκάλεσε «φωτεινό κόσμο» ... Κείθε προλάβαμε να ξαναδούμε τα άστρα. '' (Θέα στο σκοτάδι - William Styron)

«… βρίσκομαι στις θύρες της μνήμης, μπροστά σ’ αυτές τις αμέτρητες μπομπίνες από κινηματογραφικό υλικό που αρχειοθετούν τη ζωή μας, αυτά τα μεγάλα και σκοτεινά συρτάρια όπου έχουν αποθηκευτεί οι ήρωες που υπήρξαμε, οι μύθοι του Καμύ τους οποίους δεν καταφέραμε να ενσαρκώσουμε, όλοι οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι των οποίων τους ρόλους υποδυθήκαμε διαδοχικά, ιδιοφυείς και καταγέλαστοι, ωραίοι κα

ι τερατώδεις, που λύγισαν κάτω από το βάρος κάθε μας παλικαριάς και κάθε μας λιποψυχίας, κάθε μας βεβαιότητας και κάθε μας αμφιβολίας.
Ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια; Αυτό που υπήρξαμε ή αυτό που θα θέλαμε να έχουμε υπάρξει; Είμαστε οι αδικίες που διαπράξαμε ή οι αδικίες που οι άλλοι διέπραξαν εναντίον μας; Είμαστε οι συναντήσεις που δεν έγιναν ή εκείνες οι τυχαίες συναντήσεις που έκαναν τη μοίρα μας να αλλάξει πορεία; Είμαστε τα παρασκήνια που μας προφύλαξαν από τη ματαιοδοξία ή τα φώτα της ράμπας που έγιναν η πυρά στην οποία καήκαμε; Είμαστε όλα αυτά μαζί, όλη η ζωή που ζήσαμε, με τις καλές και τις κακές της στιγμές, τα κατορθώματα και τα σκαμπανεβάσματά της – και είμαστε επίσης όλα αυτά τα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν… είμαστε πολλά πρόσωπα σε ένα, τόσο πειστικοί στους διαφορετικούς ρόλους που φέραμε εις πέρας ώστε μας είναι πια αδύνατον να καταλάβουμε ποιοι ακριβώς υπήρξαμε, ποιοι ακριβώς γίναμε και ποιος απ’ όλους αυτούς θα επιβιώσει μετά από εμάς.»
Γ. Χάντρα

"Είναι παράξενο, το πόσο ο Έρωτας είναι κοντά στο Θάνατο. Αυτό που λέω δεν είναι καινούργια ανακάλυψη το δίχως άλλο, αλλά τόπος κοινός που αναμασήθηκε κατά κόρον στους αιώνες. Θαρρώ όμως ότι ειπώθηκε και αναμασήθηκε κάπως επιπόλαια. Μήπως όμως πρόκειται να τοποθετήσω το ζήτημα στην πραγματική του βάση; Κάθε άλλο. Επιπόλαιος είμαι κι εγώ, σαν όλους τους ανθρώπους που κάποτε ερωτεύθηκαν. Και ίσως –λ

έω ίσως- η θανατερή μορφή του έρωτα να χρωστιέται στην επιπολαιότητα της φύσης του. Αλλά, τι είναι ακριβώς αυτό το πράμα που ονομάζουμε Έρωτα; Χμ! Πολύ δύσκολο να το καθορίσει κανείς… Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, όλη σχεδόν η φιλολογική και φιλοσοφική δημιουργία του ανθρώπου στράφηκε προς αυτόν τον σκοπό, δίχως να καταφέρει σπουδαία πράματα. Κι ούτε θα καταφέρει. Όπως το ίδιο φιάσκο θα πάθει και η Επιστήμη, που πήρε τη συνέχεια της αποτυχημένης σ’ αυτόν τον τομέα Φιλολογίας. Και τούτο, γιατί ο Έρωτας είναι μια τεράστια βιολογική δύναμη που κατευθύνει τις προσπάθειες των ζωντανών οργανισμών προς την αναπαραγωγή και την ευγονία. Και είναι, φαίνεται, μέσα στην σκοπιμότητα της Φύσης να κρατάει μυστικούς τους μεγάλους κανόνες που εξασφαλίζουν την διαιώνιση και την ευγονία των ειδών. Η ακριβόλογη γνώση του Έρωτα, σημαίνει το θάνατό του. Και Ζωή δίχως Έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει..."
Μ. Καραγάτση

.."Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει"..
Ελύτης

Η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από ψευδαισθήσεις, ίσως επειδή η αλήθεια συχνά μας φαίνεται αβάσταχτη. Κι όμως, η αλήθεια είναι τόσο αναγκαία, που η άγνοιά της έχει υψηλό κόστος, το οποίο μπορεί να εμφανιστεί με την μορφή σοβαρών ασθενειών. Χρειάζεται λοιπόν να προσπαθήσουμε, ακολουθώντας μια μακροχρόνια διαδικασία, να ανακαλύψουμε τη δική μας προσωπική αλήθεια, μια αλήθεια που μπορεί να μας προκαλ

έσει πόνο πριν μας προσφέρει μια νέα αίσθηση ελευθερίας. Αν, αντίθετα, επιλέξουμε να αρκεστούμε σε μια διανοητική γνώση, θα παραμείνουμε στη σφαίρα των ψευδαισθήσεων και της εξαπάτησης του εαυτού μας.

Δεν μπορούμε να σβήσουμε τις ζημιές που έγιναν μέσα μας κατά την παιδική μας ηλικία, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε στο παραμικρό το παρελθόν μας. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε και να αναδιοργανώσουμε τον εαυτό μας και έτσι να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας ενότητα, αν αποφασίσουμε να κοιτάξουμε από πολύ κοντά και να συνειδητοποιήσουμε τη γνώση που έχουμε αποθηκεύσει στο σώμα μας για αυτά που έγιναν στο παρελθόν.

Αυτός ο δρόμος σίγουρα δεν είναι εύκολος, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε επιτέλους να αφήσουμε πίσω μας την αόρατη και απάνθρωπη φυλακή της παιδικής μας ηλικίας.

Μόνο έτσι μπορούμε να μετατρέψουμε τον εαυτό μας από το ανίδεο θύμα που ήταν στο παρελθόν σε υπεύθυνο άτομο, που γνωρίζει τη δική του ιστορία και μπορεί να ζήσει μαζί της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι όμως κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν θέλουν να γνωρίζουν τίποτα από την προσωπική τους ιστορία και έτσι δεν συνειδητοποιούν ότι, στην ουσία, η ιστορία τους καθορίζει συνεχώς στο παρόν. Συνεχίζουν να ζουν μέσα στην απωθημένη και ανεπίλυτη κατάσταση που παγιώθηκε στην παιδική τους ηλικία. Δεν συνειδητοποιούν ότι φοβούνται και αποφεύγουν κινδύνους οι οποίοι, παρ’ όλο που κάποτε ήταν πραγματικοί, εδώ και πολύ καιρό έχουν πάψει να είναι. Καθοδηγούνται από ασυνείδητες αναμνήσεις και απωθημένα συναισθήματα και ανάγκες, τα οποία, όσο παραμένουν ασυνείδητα και αξεδιάλυτα, συχνά καθορίζουν, με σχεδόν διαστροφικό τρόπο, καθετί που κάνουν ή δεν κάνουν…
Alice Miller (Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας)

…το σπουδαίο δεν είναι ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν άλλη πιο ενδιαφέρουσα, αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει.
Σεφέρης

Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες

που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...

αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει

γιατί μοιάζει μ' εμένα.

Καββαδίας

Να έχει κανείς για υλικό δουλειάς τον εαυτό του γίνεται κάποτε μαρτύριο -δε βαριέσαι-. Όλα θα πάνε καλά. Σκέφτηκες ποτέ σου τα φαντάσματα; Ανάμεσα στην ύπαρξη και την ανυπαρξία θα υποφέρουν, φαντάζομαι πολύ. Δεν αξίζουν οι γκρίνιες. Και είπαμε πως, αν κάνουμε κάτι, θα το κάνουμε μ’ αυτό που έχουμε και όχι μ’ αυτά που δεν έχουμε.
Σεφέρης

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από

παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι

πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.

Ελύτης

Σ΄αυτή τη ζωή που καμιά φορά μας φαίνεται σαν χερσότοπος χωρίς κατευθυντήριες πινακίδες, ανάμεσα σ’ όλες αυτές τις γραμμές φυγής και τους χαμένους ορίζοντες, πολύ θα θέλαμε να βρούμε σημεία αναφοράς, να καταστρώσουμε κάτι σαν κτηματολόγιο, για να μην έχουμε πια την εντύπωση ότι αρμενίζουμε ακυβέρνητοι. Οπότε, δημιουργούμε δεσμούς, προσπαθώντας να σταθεροποιήσουμε ριψοκίνδυνες γνωριμίες.

Αλλά και

η σχέση με τα πρόσωπα γίνεται εξίσου τυχαία, ανολοκλήρωτη και περαστική.

Όταν αγαπάς κάποιον, δέχεσαι και το μυστήριό του… γι αυτό τον αγαπάμε, άλλωστε…

Άραγε, είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τους κομπάρσους που δεν τους έχουμε επιλέξει και τους συναντάμε στο ξεκίνημα της ζωής μας;

Πατρίκ Μοντιανό

Τα μεγάλα πάθη είναι κρυφά κι σιωπηλά. Όταν κρατάς μέσα στη χούφτα σου πράγματα θεϊκά, φροντίζεις να’ ναι πάντα σφαλισμένες. Ένας απλός υπηρέτης είσαι και παραπάνω. Όσοι το ξέχασαν και βγήκαν στο σεργιάνι, ξανακοιτάζοντας τις χούφτες τους δεν βρήκαν τίποτα. Δεν τα μοιράζεσαι αυτά, όπως δεν μοιράζεσαι ένα μεγάλο έρωτα ή ένα βαρύ πένθος. Σιωπάς και πράττεις αυτά που έχεις να πράξεις, τίποτα περισσότ

ερο. Καμία λέξη δεν χωράει απανάμεσα. Γιατί, τι άλλο είναι που λέξεις παρά μια ομολογία πως αδυνατείς να ζήσεις τα μεγάλα;(…) Ο κόσμος, ως γνωστόν, αναπλάθει διαρκώς το πλαίσιο μιας οικείας μετριότητας. Τα ανείπωτα τρομάζουν. Εκείνος τα είχε κρατήσει όλα μέσα του, παράφορα, σπαρακτικά κι ανέπαφα εδώ και τόσα χρόνια. Και με την ίδια βία που είχε ζήσει τότε την οιστρηλασία, εβίωνε πάλι τώρα την απόσυρση.
Λίλα Κονομάρα

"Συνεχίζω πάντα να εγκαινιάζω, ανοίγοντας και κλείνοντας κύκλους ζωής, πετώντας τους σε μιαν άκρη, μαραμένους, γεμάτους παρελθόν... Στιγμές τόσο έντονες, άλικες, συμπυκνωμένες σ' αυτές τις ίδιες που δεν είχαν ανάγκη ούτε το παρελθόν ούτε το μέλλον για να υπάρξουν".
Κλαρίσε Λισπέκτορ

…υπάρχουν σχήματα, σύμβολα και εικόνες που λένε περισσότερα από 100 λέξεις, και υπήρχαν πολύ πριν από τη γραφή. Σκεφτείτε ότι ο λαβύρινθος είναι από τα πρώτα σχήματα που επινόησε ο άνθρωπος. Όποιος τολμούσε να μπει στον λαβύρινθο διακινδύνευε πολλά, ακόμα και τη ζωή του, αλλά είχε και την ευκαιρία –τότε και μόνο τότε-να κερδίσει τα πάντα. (…)όποιος δεν είναι διατεθειμένος να χαθεί, χάνει. Αυτό που μαθαίνουμε από τον Πυθαγόρα αλλά και από τον Αβραάμ Ζακούτο είναι το εσωτερικό ταξίδι.
Τόμας Φόγκελ

"Ασ' τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; Τι προσάπτεις στον εαυτό σου; Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια. Ψυχή έχουμε; δεν έχουμε κατανόηση του εαυτού μας. Άλλο να είσαι έξυπνος και άλλο να κατανοείς. Η κατανόηση είναι ένας βαθμός πάνω από την εξυπνάδα και την γνώση; είναι μ

ία ευαισθησία βαθύτερη, η οποία έχει να κάνει με το κατά πόσο βγαίνουμε από τον εαυτό μας. Παριστάνουμε ή νομίζουμε ότι είμαστε πολύ κοινωνικοί, ενώ στο βάθος έχουμε έναν συναισθηματικό εγωκεντρισμό που μας οδηγεί σε ναυάγια και καταθλίψεις. Ενδιαφέρει αυτή την ώρα της κρίσεως να κοιταχτούμε απ έξω. Τι σημαίνει "απ έξω"; Σημαίνει αντί να παίρνουμε θέσεις, να κατανοούμε. Έτσι και στον εαυτό μας θα μένουμε και θα ισορροπούμε. Αντίθετα, εμείς καθρεφτιζόμαστε στις επιθυμίες μας, δηλαδή δεν κοιταζόμαστε πουθενά. Υπάρχει περίπτωση να βρεθούμε;
Ράμφος

Υπάρχουν λίγες απολαύσεις μεγαλύτερες από το να αισθάνεσαι στο περιθώριο της ζωής, σαν πνεύμα, σαν άνεργος κατάσκοπος, σαν μυγάκι που κάθεται στην εξωτερική πλευρά του τζαμιού και που κανείς δεν του δίνει σημασία, να είσαι αόρατος ή αδιάφορος για τους άλλους, να μπορείς να στέκεσαι και να κοιτάς δίχως να έχεις κανένα λόγο, χωρίς να τρέφεις άλλη φιλοδοξία πέρα από το να παρατηρείς πώς κινείται ο κόσμος
Τζων Μπάνβιλ

«Πολύ ταξίδι. Όχι στασιμότητα. Όχι άλλη θλίψη! Όχι άλλο μεταφυσικό δέος! Δράση... ταχύτητα... χάρη... Πάμε! Γράψιμο που ξεπηδά από αληθινές σκέψεις, όχι από στείρους συλλογισμούς.

Στο δρόμο θα εκφράσω περισσότερα και θα καταγράψω λιγότερα...»
Jack Kerouac
(28 Φεβρουαρίου του 1950)