O σύγχρονος κόσμος έχει χάσει την ψυχή του. Αυτή η διαπίστωση, που είναι το ίδιο παλιά όσο και η ίδια η νεωτερικότητα, διατυπώθηκε εδώ και δύο αιώνες από τους Ρομαντικούς, με μία οξύτητα που δεν έχει μειωθεί καθόλου μέχρι σήμερα. Εντούτοις, εδώ παραβλέπεται ένα βασικό σημείο. Με την υπεραφθονία των υλικών απολαύσεων κερδίσαμε επίσης και ένα ανεκτίμητο αγαθό, την προσωπική ελευθερία. Είμαστε και πα

ραμένουμε τα τέκνα του Διαφωτισμού και της ευμάρειας, τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο, έστω και αν αυτά τα δύο είναι μοιραία να έρθουν σε σύγκρουση. Ιδού λοιπόν, ήρθε ο καιρός του ατόμου-μονάρχη που ποδοκροτεί όλο ανυπομονησία, στο οποίο η αγορά δίνει το ελεύθερο να κάνει ότι θέλει, και κολακεύει τη κάθε του τάση. Το μόνο που το απειλεί σήμερα στη Δύση είναι η ίδια του η οίηση. Αν δεν θέλει να γίνει ο χειρότερος εχθρός του εαυτού του, οφείλει να θέσει όρια στις υπέρμετρες ορέξεις του, να μην μεταμορφωθεί σε ένα αχόρταγο και γκρινιάρικο βρέφος. Μία δημοκρατία μπορεί να πεθάνει από έρποντα αυταρχισμό από το δηλητήριο του ολοκληρωτισμού, αλλά μπορεί να πεθάνει και από τις ίδιες της τις αξίες, όταν τις επικαλούμαστε κάθε λίγο και λιγάκι για να ικανοποιήσουμε τις πιο τρελές απαιτήσεις τις άλφα ομάδας, τις δείνα μειονότητας.
Pascal Bruckner «Η μιζέρια του πλούτου».