http://www.youtube.com/watch?v=kVHlcRmt07w

Μέσα σ' αυτό τον ψόφιο κόσμο που μας περιτριγυρίζει, κάποιοι, με αρώματα για να ξεγελάνε την σαπίλα τους, καλοντυμένοι μασκαράδες, κρύβουν το πρόσωπο τους, τη δυσοσμία της ψυχής τους.
Κι όταν ανταμώνεις «γυμνούς» ανθρώπους, αυθεντικούς, τότε μοσκοβολάει ο τόπος. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…
Δημήτρης Ευθυμίου

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Τό’κοψα και τό’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Ελύτης

Συχνά πιστεύουμε ότι ο θηριοδαμαστής δέχεται την επίθεση του αιμοβόρου λιονταριού κι έπειτα το δαμάζει υψώνοντας το μαστίγιο ή πυροβολώντας με το πιστόλι του. Λάθος: το λιοντάρι είναι ήδη ήρεμο και ναρκωμένο όταν μπαίνει στο κλουβί και δε θέλει να επιτεθεί σε κανέναν. Όπως όλα τα ζώα έχει μια ζώνη ασφαλείας, έξω από την οποία μπορεί να γίνεται χαλασμός και αυτό να παραμένει ατάραχο. Όταν ο θηριοδαμαστής εισχωρεί στην περιοχή του, το λιοντάρι βρυχάται. Έπειτα ο θηριοδαμαστής υψώνει το μαστίγιο, όμως στην πραγματικότητα κάνει ένα βήμα πίσω (σα να παίρνει φόρα για να ορμήσει) και το λιοντάρι ηρεμεί. Η επίφαση μιας επανάστασης πρέπει να έχει τους κανόνες της.

Ουμπέρτο Έκο, Το εκκρεμές του Φουκώ.

Και μετά αυτές οι σκέψεις κι όλες οι εικόνες που βλέπεις απ’ τα αμάξι καθώς οδηγείς συσσωρεύονται, σωριάζονται η μία πάνω στην άλλη. Τα σπίτια και τα χωράφια, που έρχονται σιγά σιγά προς το μέρος σου και μετά τ’ αφήνεις ξαφνικά πίσω σου…                                                        Κι όλο αυτό το σκηνικό κι ό,τι έχεις μες στο κεφάλι σου, ανακατεύονται. Ο κόσμος που περιμένει στη στάση του λεωφορείου κι ένας μεθυσμένος μ’ επίσημο ένδυμα που τρεκλίζει εκεί μπροστά, και μια γριά μ’ ένα καλάθι γεμάτο πορτοκάλια, και λιβάδια γεμάτα λουλούδια και λιμάνια και εργοστάσια ηλεκτρικού – τα βλέπεις όλα αυτά, κι αμέσως μετά δεν μπορείς να τα δεις πια, αλλά μπερδεύονται στο κεφάλι σου μ’ αυτά που σκεφτόσουνα πριν, καταλαβαίνεις τι σου λέω; Το φίλτρο φακού που έχεις χάσει και τα λιβάδια με τα λουλούδια και το εργοστάσιο γίνονται ένα. Ε, τότε κι εγώ τα ανακατεύω σιγά σιγά, όπως μ’ αρέσει, αυτά που βλέπω κι αυτά που σκέφτομαι, και ρίχνω μέσα και όνειρα και βιβλία που έχω διαβάσει κι αναμνήσεις, για να στήσω – πώς να σ’ το πω; – μια σκηνή σαν αναμνηστική φωτογραφία.

Μουρακάμι

Στη φυλακή, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει ελευθερία επειδή ζούμε μέρα τη μέρα, επειδή οι στόχοι μας είναι μάταιοι, εύθραυστοι και τελικά άπιαστοι, γιατί ο θάνατος αναλαμβάνει να ακυρώσει το συμβόλαιό μας

κι εμείς δεν μαθαίνουμε, νεκροί πια, για όσια επιβίωσαν μετά από μας, χάθηκαν μαζί μας, και, καμιά φορά, πριν από μας. Φτάνει να περάσεις από ένα πολυσύχναστο δρόμο και να προσπαθήσεις, μάταια, να δώσεις υπερβατικότητα στις ζωές που περνούν με κατεύθυνση το θάνατο, προλαβαίνοντας τον, προσπαθώντας να τον αρνηθούν, καταδικασμένες όλες να εξαφανιστούν σε μια τεράστια συλλογική ανωνυμία. Εκτός από τον μουσικό, τον συγγραφέα, τον καλλιτέχνη, τον φιλόσοφο, τον αρχιτέκτονα; Ακόμα και αυτοί πόσο θα κρατήσουν; Ποιος αναγνωρισμένος σήμερα, αύριο θα είναι άγνωστος; Ποιος, άγνωστος σήμερα, θα αποκαλυφθεί αύριο; Λίγες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες επιβιώνουν. Ποιος ήταν ο υπουργός Οικονομικών της Ελισάβετ Α΄ όταν έγραφε ο Σαίξπηρ; Ποιος ήταν ο γενικός γραμματέας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Αγροτών όταν ο Χουάν Ρούλφο έγραψε το Πέδρο Πάραμο; η παροδικότητα είναι το πεπρωμένο μας αλλά η ελευθερία είναι η φιλοδοξία μας και θα αργήσουμε πολύ να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει άλλη ελευθερία από τον αγώνα για την ελευθερία.
Κάρλος Φουέντες

Η δυστυχία μου είναι πως είμαι ακριβής. Περνώ τη ζωή μου αναμένοντας. Διαπιστώνω μια ασυμφωνία ανάμεσα στο ρυθμό μου και στο ρυθμό του περιβάλλοντός μου. Αυτό που μας καθυστερεί τόσο είναι πως κάνουμε μόνο ένα πράγμα τη φορά. Την ημέρα που η βραδύτητα θα είναι πιο δυνατή από μένα, θα πεθάνω από ασφυξία.
Πωλ Μοράν

"… η μοναξιά, αυτή η αποτρόπαιη συντροφιά που μερικές φορές έως μ’ αποναρκώνει (δεν ξέρεις πόση γαλήνη βρήκα όταν έμαθα επιτέλους, σαν σε αποκάλυψη, ότι θα ήμουν πάντα μόνος), η μοναξιά που επιβάλλεται ως ίδιον του ανθρώπου, που είναι η κλί

ση του και η ανταμοιβή του, προπάντων όταν κάποιος γράφει και κατανοεί ότι δεν υπάρχει ποτέ κανείς, κανείς, ανάμεσα στη σελίδα και στην πένα, ανάμεσα στο μάτι και στη σελίδα, ανάμεσα στο εγώ που σου γράφει και στο εσύ που με διαβάζει…"
Χόρχε Βόλπι

Εμείς είμαστε τα ανθρωπάκια: οι εξολοθρευτές των πάντων, οι διώκτες του πλησίον μας, τα μόνα ζώα που εφευρίσκουν τις μηχανές που επινοούν, τα μόνα που δηλητηριάζουν το νερό που πίνουν και τη γη που τα θρέφει, τα μόνα που βασανίζουν αλλά και τα μόνα που δημιουργούν λέξεις, για να μη χαθεί η πραγματικότητα και η μνήμη της.
Εντουάρντο Γκαλεάνο

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=20661

Και να που φτάσαμε δω,
Φθαρμένοι , ζητιάνοι της ζωής
Περιπλανώμενοι μοναχικοί καμηλιέρηδες , που έχασαν τον δρόμο της επιστροφής
Με ανάγλυφες διαβρώσεις της ψυχής, φτιάξαμε τη δικιά μας Σάχρα.
D.Argonaftis

«Ναι, για όλους εμάς της Συμμορίας Σαίξπηρ, το γράψιμο είναι αυτό ακριβώς: όχι μια φυγή από την πραγματικότητα, αλλά μια απόπειρα να αλλάζουμε την πραγματικότητα».
Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ

Κάνε ό,τι γουστάρεις…
Σε μια «ενοχική» ημέρα, κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, με τον ίδιο κόσμο, δικό σου κι άγνωστο, με τις ίδιες εικόνες σαν οικογενειακό άλμπουμ, τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις σαν το γρανάζι της γεροντημαχανής , που χαροπαλεύει για να σε πάει πιο κάτω. Με τις ίδιες λέξεις, ευγενικές γιατί πρέπει, αδιάφορες γιατί έτσι είναι , γραμμένες απ’ τους ηθικολόγους, τους καθωσπρέπει, γραμμένα

και στα δικά σου φθαρμένα παπούτσια .
Μια ενοχική ημέρα… ο τρομοκράτης της ψυχής, βγάζει τη χειροβομβίδα του, τραβάει την περόνη ασφαλείας και ρίπτει σε όλα τα πρέπει του. Προσπερνά χωρίς ν’ ακούει, χωρίς να μιλά, ανεβαίνει στη μηχανή κι αφήνει την εκρηκτική γόμωση της σκλαβιάς του να δώσει κίνηση στην ελευθερία του. Μια ενοχική- γουστόζικη μέρα… 

Δημήτρης Ευθυμίου

"Ναι, είμαι ένας ονειροπόλος. Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του με το φεγγαρόφωτο, και να δει το χάραμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο."
Όσκαρ Ουάιλντ

Τα όνειρα αυτών που κοιμούνται πάνω στα πούπουλα, δεν γίνονται πιο όμορφα από τα όνειρα των ανθρώπων που κοιμούνται πάνω στο χώμα
Καλίλ Γκιμπράν

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους. 
Νίτσε

«Συγκρίνω τη ζωή με τις χορδές των μουσικών οργάνων, που πρέπει να τεντώνονται και να ξαναλασκάρουν για ν’ αποδώσουν έναν πιο ευχάριστο ήχο.»
Δημόφιλος

"Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί… Αυτό είναι κακό.
Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι...Γι'αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.."
Oscar Wilde

Όταν κοιτάζω και ξανακοιτάζω αυτή την πολυχρωμία του κόσμου, όταν παρατηρώ και ξαναπαρατηρώ, όταν χαμογελώ, όταν ξελογιάζω, όταν κλαίω ελπίζω, φοβάμαι, απολαμβάνω, χάνω – τότε συγκεντρώνω όλη την ακτινοβολία σε ένα Σύνολο, τότε χαίρεται η ψυχή μου, χτυπά και βουίζει το αίμα μου, ανάβει το πάθος μου.
Δική μου, τι θέλει να πει αυτή η λέξη; Δεν είναι αυτό που κατέχω είναι αυτό που ανήκω, που περιέχει ολόκληρη την οντότητα μου, που είναι τόσο δικό μου όσο είμαι δικός του.
Σαιρεν Κίργκεγκωρ

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Άλλοι όμως, λίγοι, είναι σαν τα αστέρια που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει, έχουν μέσα τους την πορεία και το νόμο τους.
Ερμαν Εσσε, Σιντάρτα

"Ο ήχος του νερού καταργεί την εύκολη επαφή με το έξω. Η θαλπωρή που γεννά η βροχή ταυτίζεται με το αίσθημα του αποκλεισμού. Σε φυλακίζει μέσα σε μια επτασφράγιστη ασφάλεια, σ' ένα κλουβί με ρευστά κιγκλιδώματα που πέφτουν κάθετα συνεχώς από τον ουρανό. Υδάτινο κελί σε κυκλώνει. Είσαι ολομόναχος και απομονωμένος από την υπόλοιπη ζωή. Αυτό κάποιες στιγμές το απολαμβάνεις. Κυρίως τη νύχτα, όταν έρχεται απροσδόκητα, το ακούς ξαφνικά και λες "βρέχει", κι όλα μακραίνουν ατελείωτα και σε αφήνουν μονάχο στην κιβωτό σου. Έξω μαίνεται η θύελλα, αλλά εσύ έχεις ευτυχώς σωθεί και ταξιδεύεις μέσα στη βαθυκύανη αβεβαιότητα της πλανητικής ερήμου."
Σ. Πασχάλης

"Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή κι όχι η μοίρα, ή μάλλον, πιο σωστά, μπορούμε, εάν βέβαια το θελήσουμε, να ορίσουμε το αύριο, να κατευθύνουμε το τυχαίο ή τη μοίρα υπερβαίνοντάς τα.
Γιατί και οι τρεις αυτές διαστάσεις συνυπάρχουν παράλληλα: το τυχαίο, το πεπρωμένο, η συνειδητή παρέμβασή μας στη ζωή. Μόνο που δεν υπάγονται όλοι οι άνθρωποι και στις τρεις. Οι πιο πολλοί κινούμαστε μεταξύ των δύο πρώτων, ενώ

ελάχιστοι κατορθώνουν ν' ανασάνουν το άρωμα της πραγματικής ζωής, της καμωμένης από γρανίτη και μαλακή άμμο, από πικρογαρίφαλα και μέλι.
Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι της συνείδησης. Τόσο σπάνιοι όσο και οι κινέζικες αγριοτριανταφυλλιές που ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο ή οι αδέσποτοι άνεμοι που αλυχτούν επάνω σε σπαραχτικές καμπάνες, θρηνούσες κατά σύμπτωση την ομαδική αυτοκτονία παρανόων θεών."
Σ. Θωμοπούλου

"Έρχεται κάποια στιγμή, είπε, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του."
Τάσου Αθανασιάδη

Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις


σαν το βιβλίο και να πας στα μακρινά τα ξένα,

μητ' άλογο σβέλτο πολύ να το καβαλικέψεις,


σαν μια σελίδα ποίησης με λόγια φτερωμένα.



Τέτοιο ταξίδι ανέξοδο και το φτωχό συμφέρει,


δεν του γυρεύουν διόδια και ναύλα δεν χρωστάει.


Τόσο λιτό, κι όμως παντού το νου μας μεταφέρει.


το μέσο αυτό που ταξιδιώτες όλους μας χωράει.


Έμιλυ Ντίκινσον

Τα κατάλαβα όλα. Κατάλαβα τον Πάμπλο. Κατάλαβα τον Μότσαρτ και κάπου ξοπίσω μου άκουσα το τρομαχτικό του γέλιο.
Ήξερα πως εκατό χιλιάδες πιόνια απ' το παιχνίδι της ζωής ήταν στην τσέπη μου. Αυτή η φευγαλέα ματιά που είχα ρίξει στο νόημά της είχε κεντρίσει το λογικό μου κι ήμουν αποφασισμένος ν ' αρχίσω το παιχνίδι ξανά.
Θα ξαναδοκίμαζα τα βάσανά του γι ' άλλη μια φορά και θα ριγούσα με την ακατανο

ησία του.
Θα ξαναταξίδευα, όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές, στην κόλαση της εσωτερικής μου ύπαρξης.
Κάποια μέρα θα έπαιζα το παιχνίδι καλύτερα.
Κάποια μέρα θα μάθαινα να γελάω. Ο Πάμπλο με περίμενε. Το ίδιο κι ο Μότσαρτ.

Χερμαν Εσσε

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.
Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙

προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.
(Τάσος Κόρφης)

Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον έναστρο ουρανό, και λέω: τι είναι αυτές οι λάμψεις? κάποιοι λένε πως είναι πυρσοί που κρατάνε οι άγγελοι, άλλοι οτι είναι τσιμπήματα απο καρφίτσες πάνω στον επουράνιο μανδύα. Άλλοι, πάλι, επιστήμονες, σαν εμάς, λένε πως είναι αστέρια και πλανήτες που συνθέτουν ένα είδος μηχανή, την λειτουργία της οποίας πασχίζουμε να κατανοήσουμε Δεν καταλαβαίνετε, όμως, οτι χωρίς την αντίληψη, όλες αυτές οι θεωρίες είναι απόλυτα ισότιμες Αστέρια ή πυρσοί τι διαφορά έχει, αφου και τα δυο δεν ειναι τίποτα παραπάνω απο μια τιμητική προσφώνηση: οι λάμψεις αυτές συνεχίζουν να φέγγουν, αδιάφορες για τον όνομα που τους δίνουμε.
John Banville

Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας.
Απ’ ό,τι άργησε να ‘ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε

τι είναι μη γνωρίζοντας..
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε.
Κική Δημουλά

Τι πιότερο ζητάμε όλοι οι άνθρωποι;
Έναν κόσμο, λέει,
που δεν θα μας ποδοπατάνε τα όνειρα
που δε θα μας γκρεμίζουν το κατώφλι
που θα μπορούμε να χαμογελάμε

μ’ ένα μεγάλο γέλιο, ολοστρόγγυλο, πλατύ.
Να.. σαν αυτόν τον ήλιο που ανεβαίνει…
Τάσος Λειβαδίτης

Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις,
ο κήπος μου θα ‘ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους.
Τα σεληνοφώτιστα βράδια,
μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,

μετρώντας αυτά τα λουλούδια.
Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη,
σκοτεινή στεφάνη τους,
θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες
και θ’ αναπνέω τ’ άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν,
αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περισσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές,
τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι,
χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο.
Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις,
ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά,
θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους,
θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους
θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου,
θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτω από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.’
Κώστας Καρυωτάκης

ΤΟ ΦΩΣ

Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν·
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,

βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια·
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Όπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου·
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι·
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ενα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο σκοτάδι.
Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν’ αρμενίζει στο αίμα
ν’ αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια·
τους βλέπεις μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ’ τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως
μ’ ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια·
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.
Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα·
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ’ το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε…
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη·
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα·
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης·
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ’ αγαπήσει,
στο φως· και είσαι
σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών
θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά και νότο
θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Σεφέρης

Χωρίς μάγισσες και ξωτικά

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=20169

…υπάρχουν σχήματα, σύμβολα και εικόνες που λένε περισσότερα από 100 λέξεις, και υπήρχαν πολύ πριν από τη γραφή. Σκεφτείτε ότι ο λαβύρινθος είναι από τα πρώτα σχήματα που επινόησε ο άνθρωπος. Όποιος τολμούσε να μπει στον λαβύρινθο διακινδύνευε πολλά, ακόμα και τη ζωή του, αλλά είχε και την ευκαιρία –τότε και μόνο τότε-να κερδίσει τα πάντα. (…)όποιος δεν είναι διατεθειμένος να χαθεί, χάνει. Αυτό που μαθαίνουμε από τον Πυθαγόρα είναι το εσωτερικό ταξίδι.
Τόμας Φόγκελ

«καλό είναι ν’ ακούει κανείς ιστορίες, καλύτερο όμως είναι ν’ ακολουθεί τη δική του, χωρίς να στέκεται εμπόδιο στον ίδιο του το δρόμο, για να φτάσει έτσι αργά ή γρήγορα στον εαυτό του» - μέσα σου είναι η απάντηση- Και ο δρόμος ως εκεί είναι συχνά μακρύς»
Τόμας Φόγκελ

"Μια από τις μεγαλύτερες λαχτάρες της ζωής μου στάθηκε πάντα το ταξίδι να δω, ν' αγγίξω άγνωρα χώματα, να μπω να κολυμπήσω σε άγνωρες θάλασσες, να γυρίσω τη γης, να βλέπω, να βλέπω και να μη χορταίνω καινούριες στεριές και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπω όλα για πρώτη φορά, να τα βλέπω όλα για τελευταία φορά, με μακρόσυρτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνώ τα μάτια και να νιώθω τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα μου ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρησάρα ο καιρός, να κατασταλάξει απ'όλες τις χαρές και τις πίκρες το ξαθέρι-τούτη η αλχημεία της καρδιάς είναι, θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή."
Καζαντζάκης

Ο άνθρωπος δεν υποφέρει ποτέ από το θάνατό του: ούτε πριν από το θάνατο, αφού ζει ακόμη, ούτε μετά από το θάνατο, αφού δε ζει πια. Το ίδιο δεν υποφέρει ο άνθρωπος που τον σκοτώνουν: πριν από το φόνο ζει ακόμη, και μετά το φόνο δεν υπάρχει πια.
Αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα είναι απλώς κείμενα κι αυτά που θεωρούμε κείμενα απλώς ερμηνείες. Από την πραγματικότητα και από τα κείμενα μένει μόνο ό, τ...ι κάνουμε απ’ αυτά. Στην ιστορία δεν υπάρχει ούτε στόχος, ούτε πρόοδος ούτε επαγγελία ανόρθωσης μετά την ήττα ούτε εχέγγυο νίκης για τον ισχυρό ή δικαιοσύνης για τον αδύναμο.
Η παθιασμένη καρδιά καθαγιάζει την παθιασμένη συμμετοχή. Η αγάπη δε είναι υπόθεση συναισθήματος, αλλά θέλησης.
Μπέρναρντ Σλινκ

Πώς να σε σώσω με τις λέξεις…
Υπάρχεις πανταχού απών, σε όλα τα φθινόπωρα που ξαναρχίζουν ίδια.

Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο σου μοιάζουν οι φωτογραφίες.
Με ξένη γλώσσα μου μιλούν τα περασμένα χείλη σου, με δάνειο ύφος με ορθοσκοπούν τα μάτια σου.

Έχω, βλέπεις, πάντα την προσδοκία πως κάποια φωτογραφία θα πάρει άλλη έκφραση, το χέρι σε μιαν άλλη θα μετακινηθεί σαν χαιρετισμός, αλλού η συνοφρύωση θα γίνει χαμόγελο, θα μετακινηθεί, τέλος πάντων, προς ‘ένα αβέβαιο μέλλον.

(…) Έγχρωμα και ασπρόμαυρα κομματάκια τυπωμένου χρόνου που πιστοποιούν το ανέφικτο – υπήρξες-, έπιπλα απαράλλαχτα που διατηρούν κάτι από το σχήμα του σώματός σου, τοίχοι που βάφονται από το χρώμα της φωνής σου.

Γιάννη Ευσταθιάδη

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ

Είμ ‘ ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είν’ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είν’ όλες αισθήσεις.

Σκέφτομαι με τα μάτια και τ’ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.

Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ‘χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμ’ ευτυχισμένος.
ΦΕΡΝΑΝΤΟ ΠΕΣΣΟΑ

"Κάθε άρτιος άνθρωπος έχει μέσα του, στην καρδιά της καρδιάς του, ένα κέντρο μυστικό και γύρα του περιστρέφονται τα πάντα ο μυστικός αυτός στρόβιλος δίνει ενότητα στο στοχασμό και στην πράξη μας, και μας βοηθάει να βρούμε ή να εφεύρουμε την αρμονία του κόσμου. Άλλοι έχουν τον έρωτα, άλλοι τη δίψα της μάθησης, άλλοι την καλοσύνη ή την ομορφιά ή τη λαχτάρα του χρυσαφιού και της εξουσίας κι όλα τ' αξιολογούν και τα υποτάζουν στο κεντρικό τους αυτό πάθος. Αλίμονο στον άνθρωπο που μέσα του δε νιώθει να τον κυβερνάει ένας απόλυτος μονάρχης η ζωή του κατασκορπίζεται ακυβέρνητη κι ασυνάρτητη σε όλους τους ανέμους."
Καζαντζάκης

…το να κατορθώσω επιτέλους να αποδράσω από αυτήν την ιδεοληψία υπήρξε μια από τις σκληρότερες δοκιμασίες της ζωής μου/ τώρα μου φαίνεται ότι ξέρω, ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς ξόδεμα, χωρίς ρίσκο, άρα χωρίς έκπληξη και ότι η έκπληξη είναι όχι μόνο κομμάτι της ζωής αλλά είναι η ίδια η ζωή στην έσχατή της αλήθεια είναι το Ereignis της, το γεγονός της η ανάδυση της.
Χάιντεγκερ

Κάθε μονοπάτι είναι ίδιο με οποιοδήποτε άλλο. Κάποια παίρνουν τον δικό τους δρόμο όποιος και να είναι αυτός. Η μόνη διαφορά των διαδρομών η μάλλον των μονοπατιών αυτών είναι ότι άλλα έχουν καρδιά και άλλα όχι. Το μονοπάτι που έχει καρδιά θα σε ανυψώσει, θα χαλαρώσει το φορτίο σου και θα σε χαροποιήσει. Το μονοπάτι που δεν έχει καρδιά θα σε κάνει να σκοντάφτεις, θα τσακίσει το πνεύμα σου και τελικά θα σε κάνει να βλέπεις τη ζωή με θυμό και πικρία.
Τολτέκοι

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,

δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
Ελύτης

"Η ατολμία, ξέρεις, είναι κάτι που πληρώνεται όταν φτάσει κανείς στα γηρατειά. Τότε αρχίζει να σκέφτεται αυτά που θα μπορούσε να είχε κάνει και δεν τα έκανε ποτέ. Αρχίζει να βλέπει τη σίγουρη και ήσυχη ζωή του σαν μια αδιάκοπη σειρά από κενά κι απώλειες. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει σ' αυτήν τόσα πράγματα και, αντίθετα, δεν είχε γίνει τίποτα. Μια άχρωμη ροή του χρόνου κι αυτό ήταν όλο. Τώρα το ξέρω, η αγάπη απαιτεί δύναμη. Πρέπει να είναι κανείς θαρραλέος για ν' αγαπήσει."
Susana Tamaro

Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε

Να μη φεύγει

Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.

Ελύτης

Σ' ένα πελώριο διάστημα χύνεται το φως
Γεμίζει οράματα γλυπτά κι είδωλα φέγγους
Είναι τα μάτια πια που κυριαρχούν - η γη τους είναι απλή και κορυφαία
Καλοσύνης κοιτάσματα ένα ένα, σαν φλουριά κομμένα μες στον ήλιο
Μες στα χείλια, μες στα δόντια, ένα ένα τ' αμαρτήματα
Της ζωής, αγαθά ξεφλουδισμένα.
Ελύτης

"Η θλίψη είναι το πιο παράξενο πράγμα. Είμαστε τόσο ανίσχυροι μπροστά της. Μοιάζει με παράθυρο που ανοίγει με τη δική του θέληση. Και τότε το δωμάτιο παγώνει κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τρέμουμε. Αλλά ανοίγει όλο και λιγότερο κάθε φορά, όλο και λιγότερο. Ώσπου έρχεται μια μέρα που αναρωτιόμαστε τι απέγινε εκείνο το παράθυρο."
Arthur Golden

Ο ήχος του νερού καταργεί την εύκολη επαφή με το έξω. Η θαλπωρή που γεννά η βροχή ταυτίζεται με το αίσθημα του αποκλεισμού. Σε φυλακίζει μέσα σε μια επτασφράγιστη ασφάλεια, σ' ένα κλουβί με ρευστά κιγκλιδώματα που πέφτουν κάθετα συνεχώς από τον ουρανό. Υδάτινο κελί σε κυκλώνει. Είσαι ολομόναχος και απομονωμένος από την υπόλοιπη ζωή. Αυτό κάποιες στιγμές το απολαμβάνεις. Κυρίως τη νύχτα, όταν έρχεται απροσδόκητα, το ακούς ξαφνικά και λες "βρέχει", κι όλα μακραίνουν ατελείωτα και σε αφήνουν μονάχο στην κιβωτό σου. Έξω μαίνεται η θύελλα, αλλά εσύ έχεις ευτυχώς σωθεί και ταξιδεύεις μέσα στη βαθυκύανη αβεβαιότητα της πλανητικής ερήμου."
Σ.Πασχάλης

"Κάθε άρτιος άνθρωπος έχει μέσα του, στην καρδιά της καρδιάς του, ένα κέντρο μυστικό και γύρα του περιστρέφονται τα πάντα ο μυστικός αυτός στρόβιλος δίνει ενότητα στο στοχασμό και στην πράξη μας, και μας βοηθάει να βρούμε ή να εφεύρουμε την αρμονία του κόσμου. Άλλοι έχουν τον έρωτα, άλλοι τη δίψα της μάθησης, άλλοι την καλοσύνη ή την ομορφιά ή τη λαχτάρα του χρυσαφιού και της εξουσίας κι όλα τ'αξιολογούν και τα υποτάζουν στο κεντρικό τους αυτό πάθος. Αλίμονο στον άνθρωπο που μέσα του δε νιώθει να τον κυβερνάει ένας απόλυτος μονάρχης η ζωή του κατασκορπίζεται ακυβέρνητη κι ασυνάρτητη σε όλους τους ανέμους."
Καζαντζάκης

Δε θά θελα να χτίσω δικό μου σπίτι (και θεωρώ μέρος της καλής μου τύχης το ότι δεν είμαι κάτοχος ενός σπιτιού!) Αν ήθελα όμως να αποκτήσω σπίτι θα τό ' χτιζα έτσι όπως έχτιζαν τα δικά τους μερικοί Ρωμαίοι: σχεδόν μέσα στη θάλασσα. Θα μ' άρεζε να μοιραζόμουν κάποια μυστικά μ' αυτό το ωραίο τέρας.
Νίτσε

Η «ελευθερία» είναι μαγική λέξη. Σημαίνει τη δυνατότητα που έχει κανείς να είναι ο εαυτός του, να είναι σωστός και αληθινός χωρίς επιρροές που μόνο στρεβλώσεις και αναπηρίες προκαλούν, και τη δυνατότητα να ζει κανείς τη ζωή του όπως την αντιλαμβάνεται μακριά από εξωτερικές παρεμβάσεις, έριδες, ενοχλήσεις ακόμα και φόβο. Σημαίνει να ζει κανείς την ιδιωτική του ζωή χωρίς παρείσακτους, σημαίνει ελευθερία σκέψης και επιλογής και τη δυνατότητα ανθρώπων και φυλών να αναπτύσσουν τις κλίσεις και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Η λέξη Ελευθερία σημαίνει όλα αυτά αλλά και πολλά περισσότερα.
Τζέφρεϋ Φάρδινγκ

Τα μεγάλα πάθη είναι κρυφά κι σιωπηλά. Όταν κρατάς μέσα στη χούφτα σου πράγματα θεϊκά, φροντίζεις να’ ναι πάντα σφαλισμένες. Ένας απλός υπηρέτης είσαι και παραπάνω. Όσοι το ξέχασαν και βγήκαν στο σεργιάνι, ξανακοιτάζοντας τις χούφτες τους δεν βρήκαν τίποτα. Δεν τα μοιράζεσαι αυτά, όπως δεν μοιράζεσαι ένα μεγάλο έρωτα ή ένα βαρύ πένθος. Σιωπάς και πράττεις αυτά που έχεις να πράξεις, τίποτα περισσότ

ερο. Καμία λέξη δεν χωράει ανάμεσα. Γιατί, τι άλλο είναι που λέξεις παρά μια ομολογία πως αδυνατείς να ζήσεις τα μεγάλα;(…) Ο κόσμος, ως γνωστόν, αναπλάθει διαρκώς το πλαίσιο μιας οικείας μετριότητας. Τα ανείπωτα τρομάζουν. Εκείνος τα είχε κρατήσει όλα μέσα του, παράφορα, σπαρακτικά κι ανέπαφα εδώ και τόσα χρόνια. Και με την ίδια βία που είχε ζήσει τότε την οιστρηλασία, εβίωνε πάλι τώρα την απόσυρση.
Λίλα Κονομάρα

Έρωτας είναι μια μικρή οργάνωση των δύο που μπορεί να αναστατώσει το σύμπαν. Σαν κοινούς εγκληματίες, σαν παραβάτες άγραφων νόμων αντιμετωπίζει πάντα η άρχουσα τάξη τους ιδεολόγους του έρωτα. Και φροντίζει να τους τρομοκρατεί με τα "πρέπει" και τα "μη" της, να τους θέτει ανυπέρβλητα εμπόδια, απαγορεύσεις, ή να τους δελεάζει με υλικά αγαθά και με δόξα για να σπάσει το ωραίο τους μέτωπο.
Γιατί, κατά βάθος το ξέρει ότι και εκείνος που πάσχει για μια ιδεολογία, που διακινδυνεύει για τα πιστεύω του τη μία και μοναδική ζωή του, είναι ένας απλός άνθρωπος που διακατέχεται από ύψιστο έρωτα." 
Σοφίας Θωμοπούλου

Πολύ φεγγάρι σπάταλο. απόψε, ανοικονόμητο. Καμιά γωνιά να του κρυφτείς, να μην το βλέπεις. Μέντορας τάχα κι οδηγός στην ενδοσκόπησή σου. Τόση υπερβολή, τόση αυταρέσκεια, τόση αβασάνιστη έκθεση κι αμφίθυμος ερωτισμός σε συγχυσμένους μύθους από έναν όλο κι όλο δορυφόρο, άγονο επιπλέον κι ετερόφωτο. Φταίμε κι εμείς οι δίβουλοι με τα ημίμετρά μας (Σταύρος Ζαφειρίου)

Γιατί, δυστυχώς, πολλές φορές τα ρεύματα με παρασύρουν, ξεχνιέμαι μπροστά σε κάτι που μ' αρέσει και καθώς το τρέξιμο της πένας, με τις δικές του γοητείες, ξυπνά μέσα μου άλλα ένστικτα, βρίσκομαι τη στιγμή που βγαίνω από το παράξενο αυτό κολύμπημα, πολύ μακριά, κάποτε χωρίς να 'χω αγγίξει εκείνο που ζητούσα... (από τα ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ του Οδυσσέα Ελύτη)

Ζούμε εντός χρόνου-αυτός μας πλάθει-, εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πώς κάμπτεται και αναδιπλώνεται ή πώς μπορεί να υπάρχουν κι αλλού παράλληλες εκδοχές του. Όχι, εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο τα ρολόγια του τοίχου και του χεριού μας διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερά ρυθμό: τικ-τακ, κλικ-κλοκ. Υπάρχει άραγε τίποτε πι

ο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη; Κι όμως, αρκεί η παραμικρή χαρά ή πόνος για να μας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος. Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς, μέχρι να έρθει τελικά η ώρα που όντως χάνεται οριστικά και δεν επιστρέφεται ποτέ.
Απ’ το βιβλίο «Ένα κάποιο τέλος» , βραβείο Booker 2011 (Τζ. Μπαρνς)

Κατάλαβα ότι το αντικείμενο έκρυβε ένα μήνυμα για μένα και ότι έπρεπε να το αποκωδικοποιήσω: η άγκυρα με προέτρεπε να γίνω πιο σταθερός, να πιαστώ από κάπου, να αγκυροβολήσω, να βάλω τέλος σ’ αυτές τις μόνιμες αμφιταλαντεύσεις μου, να μένω στην επιφάνεια. Αυτή όμως η ερμηνεία μπορούσε να δώσει λαβή σε διάφορες παρεξηγήσεις: μπορούσε να είναι και μια πρόσκληση να σαλπάρω, να ριχτώ προς την κατεύθυν

ση της λίμνης. Κάτι στη μορφή του τεσσαροχάλη, με τα τέσσερα πλακουτσωτά δόντια του, με τους τέσσερις σιδερένιους βραχίονες, τους φθαρμένους από τη συνεχή τριβή με τα βράχια των βυθών, με προειδοποιούσαν ότι η όποια απόφασή μου δεν θα ήταν ανώδυνη. Το μόνο που με ανακούφιζε ήταν ότι δεν επρόκειτο για μια βαριά άγκυρα, κατάλληλη για μεγάλα βάθη, αλλά για μια εύχρηστη μικρή άγκυρα: δεν χρειαζόταν, επομένως, να απαρνηθώ τα νιάτα μου, αλλά μονάχα να σταματήσω ένα λεπτό, να αναλογιστώ, να βολιδοσκοπήσω τα σκοτάδια του εαυτού μου.
Καλβίνο