Είχα κάποτε έναν φίλο, παιδικό φίλο. Μεγαλώσαμε μαζί, στον ίδιο τόπο, στον ίδιο χώρο, μια ανάσα μας χώριζε. Σιαμαίες ψυχές. Κάναμε παρέα για πάρα πολλά χρόνια. Αχώριστοι, όπως το μπιζέλι με το καρότο που’ λεγε και ο Φόρεστ Γκάμπ. Δεν τον βλέπω πια -σχεδόν ποτέ- και η αλήθεια είναι πως δε μου έχει λείψει. Καλά περνούσαμε, δεν το αρνούμαι, αλλά ήμασταν παιδιά. Στην εφηβεία κάτι άλλαξε απ’ την πλευρά μου. Ήταν μελαγχολικός, βαρύς και ασήκωτος και δεν τον άντεχα. Υπομονετικός σε όλα. Ένα καλό στρατιωτάκι που ακολουθούσε τους κανόνες. Γι’ αυτό όλοι τον αγαπούσαν. Εμένα πάντως με ξίνιζε και δεν ήταν από ζήλεια, τα έβλεπα όλα τόσο ψεύτικα. Τους ανθρώπους να περιμένουν, κι αυτός να τους δίνει. Ένιωθα όμως τις σιωπές του, τις αγωνίες του, σαν να ήταν δικές μου. Δε μου μιλούσε, μόνο με κοιτούσε. 
Πέρασαν χρόνια και οι πρώτες διαφορές, οι πρώτες αψιμαχίες, έκαναν την παρέα μας ανυπόφορη. 
Η αλήθεια είναι πως του τα έχωνα. Δεν τον άφηνα σε ησυχία και κάποια στιγμή σε προχωρημένη ηλικία, αποφάσισα να μην του ανοίξω την πόρτα. Έρχεται όμως ακόμα, μετά από τόσα χρόνια, τις πιο παράξενες στιγμές και περιμένει. Κοντοστέκεται κάποια μέτρα μακριά μου, αλλά εκεί εγώ, δεν του ανοίγω. Μόνο πίσω απ’ το παράθυρο τον κοιτάζω που χάνεται, πάντα με αυτό το θλιμμένο ύφος. Έγινα σκληρός, άλλαξα, με πληγώνει που και που γιατί ήταν ο καλύτερος μου φίλος, τι λέω, σαν αδερφό τον είχα κι ακόμα καλύτερα…. ήταν ο άλλος μου εαυτός. Αυτόν που αρνήθηκα…
Δημήτρης Ευθυμίου

Οι μέρες γλιστρούν όπως το μαχαίρι στην ακονόπετρα. Λεκιάζουν τη μνήμη μας, μόνο εκείνες που έχουν κάτι να μας πουν.
Δημήτρης Ευθυμίου 

Αν αποκρυπτογραφούσαμε τις βαθιές μας ανάγκες και επιθυμίες, θα μέναμε έκπληκτοι μπροστά σε αυτά που έχουμε και σε αυτά που αφήνουμε. Αν η ζωή μας ήταν ένας χάρτης και σχεδιάζαμε πάνω του τη μέχρι τώρα διαδρομή μας, αλλά κι αυτή που θα θέλαμε, τότε, στην πρώτη συμβατική μας πορεία (αυτή που έχουμε), θα παρατηρούσαμε μια ευθεία, χωρίς παρεκκλίσεις. Στη δε δεύτερη, θα υπήρχαν κυματισμοί, όπως στη συσκευή του Holter (καταγραφή του ηλεκτροκαρδιογραφήματος), μια τρελή πορεία κι άκρως πιο δελεαστική και ζωντανή απ’ την ευθεία. Η ζωή είναι παλμός, όπως η καρδιά άλλωστε. 
Δημήτρης Ευθυμίου

Σα δύει η μέρα ξαγρυπνώ, όπως το φεγγάρι 
Συνοδοιπόροι στα κέφια της νύχτας. 
Αυτό κάνει τον κύκλο του  κι εγώ τον κύκλο της κάμαράς μου. 
Ένα φεγγάρι δρόμος μας χωρίζει. 
Μια μέρα μπροστά αυτό, μια μέρα πίσω εγώ, στη ζωή μου. 
Αυτό μαγικό κι εγώ μαγεμένος. 
Ιστορία εκατομμύριων χρόνων κουβαλά κι εγώ μόνο σαράντα.  
Και όμως υπάρχει μια στιγμή, μέσα στη νύχτα που είμαστε κοντά, μόνο για λίγο κι αυτό είναι στον επίλογο της νύχτας, στα όνειρά μου. 
Πως αλλιώς να σε αγγίξω;!  
Δημήτρης Ευθυμίου