Το να κοιτάς πίσω από ένα τζάμι, ζεις δύο αντιθέσεις, εξαρτάται απ’ το παρατηρητήριο.Τον μικρόκοσμο σου και τον έξω θορυβώδη κόσμο. Εναλλασσόμενα ερεθίσματα, σαν συγκοινωνούντα δοχεία επηρεάζουν τις σκέψεις μας. Κι αυτή την εποχή, μέσα στην πόλη, μπορείς να τραβήξεις διαχωριστικές γραμμές, να παίξεις με τα δάχτυλα, σαν παιδί μπροστά στο θολό τζάμι. Πρώτο σχέδιο ο ερασιτέχνης σκιτσογράφος της στιγμής, πάνω σ’ ένα ζευγάρι, που με ένταση ζουν τους καβγάδες τους.Τους βάζεις σ’ έναν κύκλο, προσθέτεις κεραυνούς, γράφεις κατιτίς και μόλις καταλαγιάσουν και τραβήξουν το δρόμο τους, προσθέτεις το FINE ή τραβάς κι άλλες γραμμές ή «δρόμους» ανάλογα με το πως οργιάζει η φαντασία μας. Αλλού πάλι, μια κυρία αφήνει τα περιττώματα του τετράποδου φίλου της και εκεί φτιάχνεις μια paletta (στην Ιταλία υπάρχουν τσιμπίδες, ειδικές για τα περιττώματα) δημιουργείς ένα βέλος και τα αφήνεις στον διπλανό κάδο, τοποθετείς μέσα και την «κυρία» και συνεχίζεις τις δημιουργίες σου.
Πίσω από ένα τζάμι, μπορείς να ταξιδέψεις με τη σκέψη, να παρατηρήσεις, να επεξεργαστείς, να θυμηθείς, να νιώσεις.Το γυαλί δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προστασία, αλλά συνάμα και μια αντανάκλαση της δικιάς μας ζωής. 
Δημήτρης Ευθυμίου