And you want to travel with her
And you want to travel blind
And you know that you can trust her
For she’s touched your perfect body with her mind.

When She Went Away...

Το παιδί 

Ένα παιδί με το αυτί πάνω στις ράγες
αφουγκράζεται
στην πανταχού παρούσα μουσική παραδομένο
και λίγο νοιάζεται αν το τρένο
φεύγει η έρχεται
Εσύ όμως κάποιον πάντοτε περίμενες
πάντοτε χώριζες από κάποιον
μέχρι που ανακάλυψες τον εαυτό σου
και δε βρίσκεσαι πια πουθενά . 

 

 

                                                                   Βλ. Χόλαν

Ας μη ρίχνουμε στάχτη στα μάτια μας
Το αυτοκίνητο είναι ένα αναπηρικό καρότσι
Το λιοντάρι είναι φτιαγμένο από αρνιά
Οι ποιητές δεν έχουν βιογραφία
Ο θάνατος είναι μια ομαδική συνήθεια
Τα παιδιά γεννιούνται για να ‘ναι ευτυχισμένα
Η πραγματικότητα τείνει να εξαφανιστεί
Το γαμήσι είναι πράξη διαβολική
Ο θεός είναι φίλος καλός των φτωχών.

Νικανόρ Πάρρα

Η συζήτηση στο κρεβάτι θα 'πρεπε να 'ταν απλούστερη
Μα να ξαπλώνεις μαζί έχει ρίζες βαθιές:
Έμβλημα ειλικρίνειας μεταξύ δυο ανθρώπων.

Ωστόσο όλο και περισσότερος χρόνος φεύγει σιωπηλά.
Ενώ έξω, του ανέμου η ατελής πνοή,
Διασκορπίζει τα σύννεφα στους αιθέρες

Και πόλεις σκοτεινές στοιβάζονται στον ορίζοντα.
Τίποτα απ' όλα αυτά δε νοιάζεται για μας
Τίποτα τώρα δεν μας λέει γιατί
Σ' αυτήν τη μοναδική απόσταση από τη μοναξιά

Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο
Να βρει κανείς λέξεις συνάμα αληθινές κι ευγενικές
Ή έστω μη αναληθείς και μη αγενείς.

Η συζήτηση στο κρεβάτι
Φίλιπ Λάρκιν

Μάτια θολὰ ποὺ κράτησαν εἰκόνες θαλασσινὲς. Κύματα μὲ τὴ γλυκιὰν ἀγωνία στὴν κάτασπρη ράχη. Γυμνὸς κυλίστηκα μέσα στὴν ἄμμο μὰ δὲν ὑποτάχτηκα...
Μ.Αναγνωστάκης

«Η μουσική ξεπλένει απ’ την ψυχή τη σκόνη της καθημερινότητας».
Berthold Auerbach

Η ιδιοφυΐα του πλήθους


υπάρχει τόση απάτη, μίσος, βία
παραλογισμός στο μέσο ανθρώπινο ον,
ικανή να εφοδιάσει
οποιονδήποτε στρατό
οποτεδήποτε

και οι καλύτεροι δολοφόνοι
είναι αυτοί που αποκηρύττουν το φόνο
και μισούν καλύτερα αυτοί που κηρύττουν αγάπη
και τελικά, ξέρουν καλύτερα τον πόλεμο, αυτοί που κηρύττουν ειρήνη

αυτοί που κηρύττουν το θεό, τον χρειάζονται
αυτοί που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη
αυτοί που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν αγάπη

να φοβάσαι τους κήρυκες
να φοβάσαι τους γνώστες
να φοβάσαι αυτούς που συνέχεια διαβάζουν βιβλία
να φοβάσαι αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια
είτε την περηφανεύονται
να φοβάσαι αυτούς που επαινούν εύκολα
γιατί χρειάζονται έπαινο σε αντάλλαγμα
να φοβάσαι αυτούς που κρίνουν εύκολα
φοβούνται αυτό που δεν ξέρουν
να φοβάσαι αυτούς που αναζητούν συνέχεια το πλήθος
γιατί είναι τίποτα μόνοι τους
να φοβάσαι το μέσο άντρα, τη μέση γυναίκα
να φοβάσαι τον ερωτά τους, η αγάπη τους είναι μέση
και αναζητά το μέτριο

αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σε σκοτώσει
για να σκοτώσει οποιονδήποτε
μη αναζητώντας μοναξιά
μην καταλαβαίνοντας τη μοναξιά
προσπαθούν να καταστρέψουν οτιδήποτε
διαφέρει από τα δικά τους
ανίκανοι να δημιουργήσουν τέχνη
θα θεωρήσουν την αποτυχία τους ως δημιουργοί
σαν αποτυχία του κόσμου
ανίκανοι να αγαπήσουν εντελώς
θα θεωρήσουν τη δική σου αγάπη ημιτελή
και τότε θα σε μισήσουν
και το μίσος τους θα είναι τέλειο

σαν λαμπερό διαμάντι
σαν μαχαίρι
σαν βουνό
σαν τίγρη
σαν κώνειο

η πιο υψηλή τους τέχνη
Bukowski

Πέρασε κι αυτό το τρένο. Σα να ‘ταν θαρρώ το τελευταίο. Πέρασε σαν παλιό σίδερο πάνω σε λευκό πουκάμισο. Άφησε μαύρους λεκέδες και τσαλακωμένη την αριστερή πλευρά. Και τα χέρια κρεμάστηκαν πάνω στο παλιό ρολόι. Δεν έχουν τίποτα άλλο να δείξουν, δεν πρόλαβαν μαντήλι να κουνήσουν. Στέκουν με τα δάχτυλα στους λεπτοδείχτες, σταματημένοι να σημαδεύουν την παύση του χρόνου. Κάποτε θα λένε, σε αυτές τις ράγες, ένας ερωτευμένος σταθμάρχης δολοφονήθηκε από ένα πολύτιμο βαγόνι. Στο σκαρί του, ήταν χαραγμένο τ’ όνομα της φόνισσας.

Δημήτρης Ευθυμίου