Πέρασε κι αυτό το τρένο. Σα να ‘ταν θαρρώ το τελευταίο. Πέρασε σαν παλιό σίδερο πάνω σε λευκό πουκάμισο. Άφησε μαύρους λεκέδες και τσαλακωμένη την αριστερή πλευρά. Και τα χέρια κρεμάστηκαν πάνω στο παλιό ρολόι. Δεν έχουν τίποτα άλλο να δείξουν, δεν πρόλαβαν μαντήλι να κουνήσουν. Στέκουν με τα δάχτυλα στους λεπτοδείχτες, σταματημένοι να σημαδεύουν την παύση του χρόνου. Κάποτε θα λένε, σε αυτές τις ράγες, ένας ερωτευμένος σταθμάρχης δολοφονήθηκε από ένα πολύτιμο βαγόνι. Στο σκαρί του, ήταν χαραγμένο τ’ όνομα της φόνισσας.

Δημήτρης Ευθυμίου