http://www.youtube.com/watch?v=kVHlcRmt07w

Μέσα σ' αυτό τον ψόφιο κόσμο που μας περιτριγυρίζει, κάποιοι, με αρώματα για να ξεγελάνε την σαπίλα τους, καλοντυμένοι μασκαράδες, κρύβουν το πρόσωπο τους, τη δυσοσμία της ψυχής τους.
Κι όταν ανταμώνεις «γυμνούς» ανθρώπους, αυθεντικούς, τότε μοσκοβολάει ο τόπος. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…
Δημήτρης Ευθυμίου

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ’ έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Τό’κοψα και τό’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή τη στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
Ελύτης

Συχνά πιστεύουμε ότι ο θηριοδαμαστής δέχεται την επίθεση του αιμοβόρου λιονταριού κι έπειτα το δαμάζει υψώνοντας το μαστίγιο ή πυροβολώντας με το πιστόλι του. Λάθος: το λιοντάρι είναι ήδη ήρεμο και ναρκωμένο όταν μπαίνει στο κλουβί και δε θέλει να επιτεθεί σε κανέναν. Όπως όλα τα ζώα έχει μια ζώνη ασφαλείας, έξω από την οποία μπορεί να γίνεται χαλασμός και αυτό να παραμένει ατάραχο. Όταν ο θηριοδαμαστής εισχωρεί στην περιοχή του, το λιοντάρι βρυχάται. Έπειτα ο θηριοδαμαστής υψώνει το μαστίγιο, όμως στην πραγματικότητα κάνει ένα βήμα πίσω (σα να παίρνει φόρα για να ορμήσει) και το λιοντάρι ηρεμεί. Η επίφαση μιας επανάστασης πρέπει να έχει τους κανόνες της.

Ουμπέρτο Έκο, Το εκκρεμές του Φουκώ.

Και μετά αυτές οι σκέψεις κι όλες οι εικόνες που βλέπεις απ’ τα αμάξι καθώς οδηγείς συσσωρεύονται, σωριάζονται η μία πάνω στην άλλη. Τα σπίτια και τα χωράφια, που έρχονται σιγά σιγά προς το μέρος σου και μετά τ’ αφήνεις ξαφνικά πίσω σου…                                                        Κι όλο αυτό το σκηνικό κι ό,τι έχεις μες στο κεφάλι σου, ανακατεύονται. Ο κόσμος που περιμένει στη στάση του λεωφορείου κι ένας μεθυσμένος μ’ επίσημο ένδυμα που τρεκλίζει εκεί μπροστά, και μια γριά μ’ ένα καλάθι γεμάτο πορτοκάλια, και λιβάδια γεμάτα λουλούδια και λιμάνια και εργοστάσια ηλεκτρικού – τα βλέπεις όλα αυτά, κι αμέσως μετά δεν μπορείς να τα δεις πια, αλλά μπερδεύονται στο κεφάλι σου μ’ αυτά που σκεφτόσουνα πριν, καταλαβαίνεις τι σου λέω; Το φίλτρο φακού που έχεις χάσει και τα λιβάδια με τα λουλούδια και το εργοστάσιο γίνονται ένα. Ε, τότε κι εγώ τα ανακατεύω σιγά σιγά, όπως μ’ αρέσει, αυτά που βλέπω κι αυτά που σκέφτομαι, και ρίχνω μέσα και όνειρα και βιβλία που έχω διαβάσει κι αναμνήσεις, για να στήσω – πώς να σ’ το πω; – μια σκηνή σαν αναμνηστική φωτογραφία.

Μουρακάμι

Στη φυλακή, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει ελευθερία επειδή ζούμε μέρα τη μέρα, επειδή οι στόχοι μας είναι μάταιοι, εύθραυστοι και τελικά άπιαστοι, γιατί ο θάνατος αναλαμβάνει να ακυρώσει το συμβόλαιό μας

κι εμείς δεν μαθαίνουμε, νεκροί πια, για όσια επιβίωσαν μετά από μας, χάθηκαν μαζί μας, και, καμιά φορά, πριν από μας. Φτάνει να περάσεις από ένα πολυσύχναστο δρόμο και να προσπαθήσεις, μάταια, να δώσεις υπερβατικότητα στις ζωές που περνούν με κατεύθυνση το θάνατο, προλαβαίνοντας τον, προσπαθώντας να τον αρνηθούν, καταδικασμένες όλες να εξαφανιστούν σε μια τεράστια συλλογική ανωνυμία. Εκτός από τον μουσικό, τον συγγραφέα, τον καλλιτέχνη, τον φιλόσοφο, τον αρχιτέκτονα; Ακόμα και αυτοί πόσο θα κρατήσουν; Ποιος αναγνωρισμένος σήμερα, αύριο θα είναι άγνωστος; Ποιος, άγνωστος σήμερα, θα αποκαλυφθεί αύριο; Λίγες πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες επιβιώνουν. Ποιος ήταν ο υπουργός Οικονομικών της Ελισάβετ Α΄ όταν έγραφε ο Σαίξπηρ; Ποιος ήταν ο γενικός γραμματέας της Εθνικής Συνομοσπονδίας Αγροτών όταν ο Χουάν Ρούλφο έγραψε το Πέδρο Πάραμο; η παροδικότητα είναι το πεπρωμένο μας αλλά η ελευθερία είναι η φιλοδοξία μας και θα αργήσουμε πολύ να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει άλλη ελευθερία από τον αγώνα για την ελευθερία.
Κάρλος Φουέντες

Η δυστυχία μου είναι πως είμαι ακριβής. Περνώ τη ζωή μου αναμένοντας. Διαπιστώνω μια ασυμφωνία ανάμεσα στο ρυθμό μου και στο ρυθμό του περιβάλλοντός μου. Αυτό που μας καθυστερεί τόσο είναι πως κάνουμε μόνο ένα πράγμα τη φορά. Την ημέρα που η βραδύτητα θα είναι πιο δυνατή από μένα, θα πεθάνω από ασφυξία.
Πωλ Μοράν

"… η μοναξιά, αυτή η αποτρόπαιη συντροφιά που μερικές φορές έως μ’ αποναρκώνει (δεν ξέρεις πόση γαλήνη βρήκα όταν έμαθα επιτέλους, σαν σε αποκάλυψη, ότι θα ήμουν πάντα μόνος), η μοναξιά που επιβάλλεται ως ίδιον του ανθρώπου, που είναι η κλί

ση του και η ανταμοιβή του, προπάντων όταν κάποιος γράφει και κατανοεί ότι δεν υπάρχει ποτέ κανείς, κανείς, ανάμεσα στη σελίδα και στην πένα, ανάμεσα στο μάτι και στη σελίδα, ανάμεσα στο εγώ που σου γράφει και στο εσύ που με διαβάζει…"
Χόρχε Βόλπι

Εμείς είμαστε τα ανθρωπάκια: οι εξολοθρευτές των πάντων, οι διώκτες του πλησίον μας, τα μόνα ζώα που εφευρίσκουν τις μηχανές που επινοούν, τα μόνα που δηλητηριάζουν το νερό που πίνουν και τη γη που τα θρέφει, τα μόνα που βασανίζουν αλλά και τα μόνα που δημιουργούν λέξεις, για να μη χαθεί η πραγματικότητα και η μνήμη της.
Εντουάρντο Γκαλεάνο

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=20661

Και να που φτάσαμε δω,
Φθαρμένοι , ζητιάνοι της ζωής
Περιπλανώμενοι μοναχικοί καμηλιέρηδες , που έχασαν τον δρόμο της επιστροφής
Με ανάγλυφες διαβρώσεις της ψυχής, φτιάξαμε τη δικιά μας Σάχρα.
D.Argonaftis

«Ναι, για όλους εμάς της Συμμορίας Σαίξπηρ, το γράψιμο είναι αυτό ακριβώς: όχι μια φυγή από την πραγματικότητα, αλλά μια απόπειρα να αλλάζουμε την πραγματικότητα».
Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ

Κάνε ό,τι γουστάρεις…
Σε μια «ενοχική» ημέρα, κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό, με τον ίδιο κόσμο, δικό σου κι άγνωστο, με τις ίδιες εικόνες σαν οικογενειακό άλμπουμ, τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις σαν το γρανάζι της γεροντημαχανής , που χαροπαλεύει για να σε πάει πιο κάτω. Με τις ίδιες λέξεις, ευγενικές γιατί πρέπει, αδιάφορες γιατί έτσι είναι , γραμμένες απ’ τους ηθικολόγους, τους καθωσπρέπει, γραμμένα

και στα δικά σου φθαρμένα παπούτσια .
Μια ενοχική ημέρα… ο τρομοκράτης της ψυχής, βγάζει τη χειροβομβίδα του, τραβάει την περόνη ασφαλείας και ρίπτει σε όλα τα πρέπει του. Προσπερνά χωρίς ν’ ακούει, χωρίς να μιλά, ανεβαίνει στη μηχανή κι αφήνει την εκρηκτική γόμωση της σκλαβιάς του να δώσει κίνηση στην ελευθερία του. Μια ενοχική- γουστόζικη μέρα… 

Δημήτρης Ευθυμίου

"Ναι, είμαι ένας ονειροπόλος. Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του με το φεγγαρόφωτο, και να δει το χάραμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο."
Όσκαρ Ουάιλντ

Τα όνειρα αυτών που κοιμούνται πάνω στα πούπουλα, δεν γίνονται πιο όμορφα από τα όνειρα των ανθρώπων που κοιμούνται πάνω στο χώμα
Καλίλ Γκιμπράν

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω.
Κι από τότε που ο άνεμος μου εναντιώθηκε, έμαθα να σαλπάρω με όλους τους ανέμους. 
Νίτσε

«Συγκρίνω τη ζωή με τις χορδές των μουσικών οργάνων, που πρέπει να τεντώνονται και να ξαναλασκάρουν για ν’ αποδώσουν έναν πιο ευχάριστο ήχο.»
Δημόφιλος

"Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί… Αυτό είναι κακό.
Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι...Γι'αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.."
Oscar Wilde

Όταν κοιτάζω και ξανακοιτάζω αυτή την πολυχρωμία του κόσμου, όταν παρατηρώ και ξαναπαρατηρώ, όταν χαμογελώ, όταν ξελογιάζω, όταν κλαίω ελπίζω, φοβάμαι, απολαμβάνω, χάνω – τότε συγκεντρώνω όλη την ακτινοβολία σε ένα Σύνολο, τότε χαίρεται η ψυχή μου, χτυπά και βουίζει το αίμα μου, ανάβει το πάθος μου.
Δική μου, τι θέλει να πει αυτή η λέξη; Δεν είναι αυτό που κατέχω είναι αυτό που ανήκω, που περιέχει ολόκληρη την οντότητα μου, που είναι τόσο δικό μου όσο είμαι δικός του.
Σαιρεν Κίργκεγκωρ

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι σαν τα φύλλα που πέφτουν, στριφογυρίζουν στον αέρα, σείονται και σωριάζονται στο χώμα. Άλλοι όμως, λίγοι, είναι σαν τα αστέρια που πηγαίνουν σε σταθερή τροχιά, κανένας άνεμος δεν τα φτάνει, έχουν μέσα τους την πορεία και το νόμο τους.
Ερμαν Εσσε, Σιντάρτα

"Ο ήχος του νερού καταργεί την εύκολη επαφή με το έξω. Η θαλπωρή που γεννά η βροχή ταυτίζεται με το αίσθημα του αποκλεισμού. Σε φυλακίζει μέσα σε μια επτασφράγιστη ασφάλεια, σ' ένα κλουβί με ρευστά κιγκλιδώματα που πέφτουν κάθετα συνεχώς από τον ουρανό. Υδάτινο κελί σε κυκλώνει. Είσαι ολομόναχος και απομονωμένος από την υπόλοιπη ζωή. Αυτό κάποιες στιγμές το απολαμβάνεις. Κυρίως τη νύχτα, όταν έρχεται απροσδόκητα, το ακούς ξαφνικά και λες "βρέχει", κι όλα μακραίνουν ατελείωτα και σε αφήνουν μονάχο στην κιβωτό σου. Έξω μαίνεται η θύελλα, αλλά εσύ έχεις ευτυχώς σωθεί και ταξιδεύεις μέσα στη βαθυκύανη αβεβαιότητα της πλανητικής ερήμου."
Σ. Πασχάλης

"Εμείς φτιάχνουμε τη ζωή κι όχι η μοίρα, ή μάλλον, πιο σωστά, μπορούμε, εάν βέβαια το θελήσουμε, να ορίσουμε το αύριο, να κατευθύνουμε το τυχαίο ή τη μοίρα υπερβαίνοντάς τα.
Γιατί και οι τρεις αυτές διαστάσεις συνυπάρχουν παράλληλα: το τυχαίο, το πεπρωμένο, η συνειδητή παρέμβασή μας στη ζωή. Μόνο που δεν υπάγονται όλοι οι άνθρωποι και στις τρεις. Οι πιο πολλοί κινούμαστε μεταξύ των δύο πρώτων, ενώ

ελάχιστοι κατορθώνουν ν' ανασάνουν το άρωμα της πραγματικής ζωής, της καμωμένης από γρανίτη και μαλακή άμμο, από πικρογαρίφαλα και μέλι.
Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι της συνείδησης. Τόσο σπάνιοι όσο και οι κινέζικες αγριοτριανταφυλλιές που ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο ή οι αδέσποτοι άνεμοι που αλυχτούν επάνω σε σπαραχτικές καμπάνες, θρηνούσες κατά σύμπτωση την ομαδική αυτοκτονία παρανόων θεών."
Σ. Θωμοπούλου

"Έρχεται κάποια στιγμή, είπε, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν' αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του."
Τάσου Αθανασιάδη

Δεν θα βρεθεί κανένα πλοίο για να ταξιδέψεις


σαν το βιβλίο και να πας στα μακρινά τα ξένα,

μητ' άλογο σβέλτο πολύ να το καβαλικέψεις,


σαν μια σελίδα ποίησης με λόγια φτερωμένα.



Τέτοιο ταξίδι ανέξοδο και το φτωχό συμφέρει,


δεν του γυρεύουν διόδια και ναύλα δεν χρωστάει.


Τόσο λιτό, κι όμως παντού το νου μας μεταφέρει.


το μέσο αυτό που ταξιδιώτες όλους μας χωράει.


Έμιλυ Ντίκινσον

Τα κατάλαβα όλα. Κατάλαβα τον Πάμπλο. Κατάλαβα τον Μότσαρτ και κάπου ξοπίσω μου άκουσα το τρομαχτικό του γέλιο.
Ήξερα πως εκατό χιλιάδες πιόνια απ' το παιχνίδι της ζωής ήταν στην τσέπη μου. Αυτή η φευγαλέα ματιά που είχα ρίξει στο νόημά της είχε κεντρίσει το λογικό μου κι ήμουν αποφασισμένος ν ' αρχίσω το παιχνίδι ξανά.
Θα ξαναδοκίμαζα τα βάσανά του γι ' άλλη μια φορά και θα ριγούσα με την ακατανο

ησία του.
Θα ξαναταξίδευα, όχι μόνο μια φορά αλλά πολλές, στην κόλαση της εσωτερικής μου ύπαρξης.
Κάποια μέρα θα έπαιζα το παιχνίδι καλύτερα.
Κάποια μέρα θα μάθαινα να γελάω. Ο Πάμπλο με περίμενε. Το ίδιο κι ο Μότσαρτ.

Χερμαν Εσσε

Δεν ωφελεί να περιορίζεις τα πουλιά
με ξόβεργες, με σκιάχτρα, με κλουβιά,
να περιμένεις στις διαβάσεις των αποδημητικών
μερόνυχτα, να ρίχνεις τουφεκιές.
Ό,τι μπορεί να φτερουγίσει δε σκλαβώνεται∙

προετοιμάζεται στα θερμοκήπια των στερήσεων
προσμένοντας αργά ή γρήγορα την ώρα του.
(Τάσος Κόρφης)

Σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον έναστρο ουρανό, και λέω: τι είναι αυτές οι λάμψεις? κάποιοι λένε πως είναι πυρσοί που κρατάνε οι άγγελοι, άλλοι οτι είναι τσιμπήματα απο καρφίτσες πάνω στον επουράνιο μανδύα. Άλλοι, πάλι, επιστήμονες, σαν εμάς, λένε πως είναι αστέρια και πλανήτες που συνθέτουν ένα είδος μηχανή, την λειτουργία της οποίας πασχίζουμε να κατανοήσουμε Δεν καταλαβαίνετε, όμως, οτι χωρίς την αντίληψη, όλες αυτές οι θεωρίες είναι απόλυτα ισότιμες Αστέρια ή πυρσοί τι διαφορά έχει, αφου και τα δυο δεν ειναι τίποτα παραπάνω απο μια τιμητική προσφώνηση: οι λάμψεις αυτές συνεχίζουν να φέγγουν, αδιάφορες για τον όνομα που τους δίνουμε.
John Banville

Να φεύγεις κάθε τόσο
αφήνοντας μια λέξη κάτω απ’ το χαλάκι της εξώπορτας.
Απ’ ό,τι άργησε να ‘ρθει
κι από ό,τι δεν ήρθε
χειρότερα μας φέρθηκε αυτό που περιμέναμε

τι είναι μη γνωρίζοντας..
Εμείς οι άνθρωποι
είμαστε επί της γης τα μόνα πλάσματα που κλαίμε.
Κική Δημουλά

Τι πιότερο ζητάμε όλοι οι άνθρωποι;
Έναν κόσμο, λέει,
που δεν θα μας ποδοπατάνε τα όνειρα
που δε θα μας γκρεμίζουν το κατώφλι
που θα μπορούμε να χαμογελάμε

μ’ ένα μεγάλο γέλιο, ολοστρόγγυλο, πλατύ.
Να.. σαν αυτόν τον ήλιο που ανεβαίνει…
Τάσος Λειβαδίτης

Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.
Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις,
ο κήπος μου θα ‘ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους.
Τα σεληνοφώτιστα βράδια,
μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,

μετρώντας αυτά τα λουλούδια.
Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη,
σκοτεινή στεφάνη τους,
θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες
και θ’ αναπνέω τ’ άρωμά τους.
Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ’ άστρα, και οι αύρες θα πνέουν,
αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περισσότερο, θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές,
τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.
Θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι,
χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο.
Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις,
ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά,
θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους,
θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους
θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου,
θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτω από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.’
Κώστας Καρυωτάκης

ΤΟ ΦΩΣ

Καθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν·
καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,

βλέπεις τον ήλιο μ’ άλλα μάτια·
ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός
που τελειώνει στη γύμνια.
Όπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου
που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου·
τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι·
ο δωρικός χιτώνας
που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ενα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο σκοτάδι.
Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν’ αρμενίζει στο αίμα
ν’ αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια·
τους βλέπεις μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ’ τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως
μ’ ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια·
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.
Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα·
η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ’ το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε…
δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη·
στόλισε τα μαλλιά σου με τ’ αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα·
η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ’ τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης·
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ’ αγαπήσει,
στο φως· και είσαι
σ’ ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών
θ’ αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά και νότο
θ’ αδειάσουν τα μάτια σου απ’ το φως της μέρας
πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.

Σεφέρης

Χωρίς μάγισσες και ξωτικά

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=20169