Κάποιο από τα βιβλία το Κόναν Ντόυλ ή του Άρθουρ Μόρρισον να νανουρίζει τη συνείδησή μου, ένα τσιγάρο των 45 σεντάβος το πακέτο, η ιδέα ενός φλιτζανιού καφέ. Τριάδα αδιαίρετη που κλείνει για μένα την ευτυχία σε όλες τις πτώσεις. Σ’ αυτό συνίσταται η ευτυχία μου. Μοιάζει λίγο για κάτι τόσο μεγάλο, είναι αλήθεια. Είναι γιατί ένα πλάσμα με πνευματικά και αισθητικά αισθήματα δεν μπορεί να επιθυμεί κάτι περισσότερο στο σημερινό ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Φερνάντο Πεσσόα

«Να επιτύχεις! Αυτό είναι το μόνο παράγγελμα που πέφτει σταγόνα-σταγόνα από τη διαφθορά που κυριαρχεί… Για το πλήθος η επιτυχία έχει την ίδια όψη με την υπεροχή. Η επιτυχία ξεγελά πολλές φορές και την Ιστορία… Έξω από πέντε ή έξι εξαιρέσεις τεράστιες, που λαμπρύνουν όλο τον αιώνα, ο θαυμασμός των συγχρόνων για τους άλλους είναι καθαρή βλακεία. Το επιχρύσωμα περνά για καθάριο χρυσάφι. Αν είσαι ο πρώτος τυχαίος, αυτό δεν ενοχλεί κανέναν, φτάνει να έχεις επιτύχει… Αν ένας συμβολαιογράφος γίνεται βουλευτής, αν ένας ευνούχος αποκτά χαρέμι δικό του, […] ένας υπηρέτης καφενείου ζευγαρώνεται με την τοκογλυφία και γίνεται πλούσιος, ένας αναγνώστης γίνεται δεσπότης γιατί ψάλλει με τη μύτη, ένας οικονόμος σε πλούσιο σπίτι πλουταίνει τόσο, που τον κάνουν υπουργό οικονομικών – αυτούς όλους οι άνθρωποι τους ονομάζουν μεγαλοφυΐες. Έτσι με τους αστερισμούς τ’ ουρανού συγχύζουν τ’ αστέρια που κάνουν οι χήνες στη λάσπη…»
Βίκτωρ Ουγκώ