Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Alex Clare - Damn Your Eyes

Να ‘ναι αλήθεια
πως τούτη η Άνοιξη θα βγάλει ρίζες
λίγο αριστερά απ’ το στέρνο
να ξεπηδήσει σαν κισσός
ανθισμένος
επισκιάζοντας
τις γκρίζες σκέψεις
Δ.Ε

Κι αν τα χέρια μας πάψουν, πάψουν ν’ αγγίζουν τρεμάμενα τον έρωτα, τι θα απογίνουμε; Θα δούμε μιαν άλλην αντανάκλαση, να μας διαφεύγει από ότι πιστέψαμε, απ’ ότι νιώσαμε; Μια σιαμαία ατέλειά μας, να ορθώνεται αμυνόμενη μπρος στις ταλαιπωρίες, μπρος στα τόσα θραύσματα ενός έρωτα που ήσαν ονειρικά πλασμένος. Γιατί ο έρωτας, κάτω στις πατούσες του, θαρρώ πως κρύβει στο δέρμα, μια ημερομηνία λήξης, μια αιφνίδια αντανάκλαση της φύσης του ανθρώπου, μια ορμόνη να φθείρει, να φθείρεται ή να τον μεταλλάσει σε αγάπη, ανάγκη, ένας μύκητας του ρεαλισμού, για ν’ αντέξουμε τη μοναξιά, να συνεχίσουμε το είδος μας. Τα χέρια μας, τότε όμως, δε θα έχουν τη μυρωδιά, τον ιδρώτα του έρωτα, θα ‘ναι σταθερά, ανεκτά ν’ αντέχουν τη συμβατική μας πραγματικότητα. Αμυνόμαστε, για να υπάρχουμε, σταθεροί, γαλήνιοι, παραγωγικοί μπρος στο υπόλοιπο της ζωής, για ν’ αντέξουμε τις ώρες που οι επιστροφές του έρωτα θα ‘ρχονται κάτι παραπάνω από τσιμπήματα, μικρές ανακοπές, στιγμιαία εγκεφαλικά, ανώδυνα μπρος στα αντισώματα του ρεαλισμού. Όλα γίνονται για μια πλασματική επιβίωση, για μια εξέλιξη σαν επαναλαμβανόμενος λεπτοδείκτης, ρέει, απλά ρέει, γιατί ο πόνος γιατρεύεται με τον ρεαλισμό, να μην πονάμε, να μη λαχταράμε. Κι έτσι, πεθαίνουμε από οτιδήποτε άλλο, παρά από έρωτα…
Δ.Ε

Τη νύχτα αυτή, για να παρηγορηθώ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, είπα στον εαυτό μου ότι, αν ο ύπνος μού είχε δοθεί όπως στους άλλους, δεν θα μπορούσα να αγκαλιάζω με το μάτι αυτά τα δέντρα με φόντο τον ουρανό και τα κύματα στο βάθος, ούτε θα μπορούσα να νιώθω μ' αυτόν τον τόσο οξύ τρόπο την ανομοιότητά μου με τα όντα, την απόλυτη μοναξιά μου ανάμεσά τους.

Σκέφτηκα επίσης ότι το δράμα μου προερχόταν από τη δίψα μου να ζήσω όπως όλος ο κόσμος και από την ανικανότητά μου, την αδυναμία μου μάλλον, να το καταφέρω. Όταν τα νεύρα, το στομάχι, το συκώτι σου - και πάει λέγοντας - είναι σμπαράλια, δεν βγαίνεις απ' την τρύπα σου ή αποφεύγεις τον ήλιο, τον αέρα, τη θάλασσα, που όλα μαζί δεν μπορεί παρά να αποβούν θανάσιμα για μένα αν θέλω να τ' απολαύσω. Γιατί δυστυχώς αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω, με το συνηθισμένο αδιόρθωτο πάθος μου

Η πρώτη μου σκέψη όταν σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μέσα στη νύχτα ήταν να πάω να πέσω απ' τον γκρεμό στη θάλασσα. Αλλά η νύχτα ήταν τέλεια, και χωρίς ψεγάδι' έτσι απλά με γέμισε.

Εμίλ Σιοράν

Η ανθρωπότητα λάτρεψε μόνο τους εξολοθρευτές της. Τα βασίλεια όπου οι πολίτες έσβησαν ειρηνικά δεν εμφανίζονται καθόλου μέσα στην ιστορία, ούτε ο συνετός ηγεμόνας, ο οποίος ανέκαθεν περιφρονείται από τους υπηκόους του· το πλήθος αγαπάει το μυθιστόρημα, έστω κι αν του κοστίζει, γιατί το σκάνδαλο των ηθών συνιστά το υφάδι της ανθρώπινης περιέργειας και το υπόγειο ρεύμα κάθε συμβάντος...
Εμίλ Σιοράν

Αν κάτι μας διαφεύγει επί της ουσίας
δεν είναι τα χρόνια που φεύγουν
μα το χρώμα της ήττας
η δικιά μας λευκή πετσέτα
στο ρινγκ του χρόνου
Δημήτρης Ευθυμίου