Κι αν τα χέρια μας πάψουν, πάψουν ν’ αγγίζουν τρεμάμενα τον έρωτα, τι θα απογίνουμε; Θα δούμε μιαν άλλην αντανάκλαση, να μας διαφεύγει από ότι πιστέψαμε, απ’ ότι νιώσαμε; Μια σιαμαία ατέλειά μας, να ορθώνεται αμυνόμενη μπρος στις ταλαιπωρίες, μπρος στα τόσα θραύσματα ενός έρωτα που ήσαν ονειρικά πλασμένος. Γιατί ο έρωτας, κάτω στις πατούσες του, θαρρώ πως κρύβει στο δέρμα, μια ημερομηνία λήξης, μια αιφνίδια αντανάκλαση της φύσης του ανθρώπου, μια ορμόνη να φθείρει, να φθείρεται ή να τον μεταλλάσει σε αγάπη, ανάγκη, ένας μύκητας του ρεαλισμού, για ν’ αντέξουμε τη μοναξιά, να συνεχίσουμε το είδος μας. Τα χέρια μας, τότε όμως, δε θα έχουν τη μυρωδιά, τον ιδρώτα του έρωτα, θα ‘ναι σταθερά, ανεκτά ν’ αντέχουν τη συμβατική μας πραγματικότητα. Αμυνόμαστε, για να υπάρχουμε, σταθεροί, γαλήνιοι, παραγωγικοί μπρος στο υπόλοιπο της ζωής, για ν’ αντέξουμε τις ώρες που οι επιστροφές του έρωτα θα ‘ρχονται κάτι παραπάνω από τσιμπήματα, μικρές ανακοπές, στιγμιαία εγκεφαλικά, ανώδυνα μπρος στα αντισώματα του ρεαλισμού. Όλα γίνονται για μια πλασματική επιβίωση, για μια εξέλιξη σαν επαναλαμβανόμενος λεπτοδείκτης, ρέει, απλά ρέει, γιατί ο πόνος γιατρεύεται με τον ρεαλισμό, να μην πονάμε, να μη λαχταράμε. Κι έτσι, πεθαίνουμε από οτιδήποτε άλλο, παρά από έρωτα…
Δ.Ε