"Άρχισε μια σιγανή βροχή...
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις,
δε μοιάζει διόλου με το θάνατο...
Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή
μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα..."
Αναγνωστάκης

Αυτή μου την ικανότητα
να ‘χω άδειες τσέπες
άδειες νύχτες
κι άδεια τα ποτήρια
μην την μιμηθείτε...
Δ.Ευθυμίου

Κρύφτηκε, για είκοσι με εικοσιπέντε λεπτά
πίσω απ’ τα στόρια του δέντρου
κι έμοιαζε τόσο οικεία η απουσία του
σαν ‘κείνα τα διαστήματα των σκοτεινών σκέψεων
που περιμένεις να ξεμυτίσει δειλά – δειλά το φως.
Δ.Ευθυμίου

Το μόνο ζώο, που θα ‘τρωγα με κάποια ευχαρίστηση, είναι αυτό που ‘χω μέσα μου. Ωμό, με δόντια κατασπαράζεται το θηρίο, δε γίνεται αλλιώς να φαγωθεί. Ένα κυριακάτικο απογευματινό γεύμα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, «tanto» και «σεπούκου» με την τεχνική τομής «jumonji giri».
Δ. Ευθυμίου

Αργότερα στη ζωή περιμένεις να ξεκουραστείς λιγάκι - έτσι δεν είναι; Πιστεύεις ότι σου αξίζει. Εγώ πάντως, έτσι πίστευα. Τότε όμως αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι δουλειά της ζωής δεν είναι να επιβραβεύει την αξία.
Επίσης, όταν είσαι νέος, νομίζεις ότι μπορείς να προβλέψεις τις πιθανές οδύνες και τη θλίψη που μπορεί να φέρει η ηλικία. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου μόνο, χωρισμένο, χήρο, τα παιδιά να μεγαλώνουν μακριά σου, τους φίλους να πεθαίνουν. Φαντάζεσαι την απώλεια της κοινωνικής θέσης σου, την απώλεια της επιθυμίας - και του να είσαι επιθυμητός. Μπορεί να πας και πιο πέρα και να αναλογιστείς τον δικό σου θάνατο που πλησιάζει, έναν θάνατο τον οποίο, όποια συντροφιά κι αν έχεις μαζέψει γύρω σου, πρέπει να αντιμετωπίσεις μόνος. Όλα αυτά όμως γίνονται κοιτώντας μπροστά. Εκείνο που δεν μπορείς να κάνεις είναι να κοιτάξεις μπροστά και να φανταστείς τον εαυτό σου να κοιτάει πίσω από εκείνο το σημείο στο μέλλον. Να μαθαίνει τα νέα συναισθήματα που φέρνει ο χρόνος. Να ανακαλύπτει, για παράδειγμα, ότι καθώς λιγοστεύουν οι μάρτυρες της ζωής σου, υπάρχει λιγότερη επιβεβαίωση και κατά συνέπεια βεβαιότητα ως προς το τι είσαι και τι ήσουν. Ακόμη κι αν έχεις τηρήσει επιμελώς αρχείο -λόγια, ήχους, εικόνες-, μπορεί να διαπιστώσεις ότι έχεις προβεί σε λάθος αρχειοθέτηση. Πώς ήταν εκείνο πού συνήθιζε να αναφέρει ο Έιντριαν; "Ιστορία είναι η βεβαιότητα που δημιουργείται στο σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης.
Αυτό δεν είναι άλλωστε η ζωή; Μερικά επιτεύγματα και μερικές απογοητεύσεις. Εμένα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα, αλλά δεν πρόκειται να διαμαρτυρηθώ ούτε να εκπλαγώ αν κάποιοι τη θεωρούν λιγότερο ενδιαφέρουσα. Ίσως ο 'Ειντριαν ήξερε κατά κάποιο τρόπο τι έκανε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγώ θα ήθελα να τη στερηθώ για οποιοδήποτε λόγο - καταλαβαίνετε.
Επέζησα. "Επέζησε για να διηγηθεί την ιστορία" έτσι δεν λέει ο κόσμος; Η Ιστορία δεν είναι τα ψέματα των νικητών, όπως είχα κάποτε διαβεβαιώσει απερίσκεπτα τον γερο-Τζο Χαντ τώρα το ξέρω πια. Είναι μάλλον οι αναμνήσεις των επιζώντων, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν να κάνουν ούτε με νίκες ούτε με ήττες.
Τζ. Μπαρνς

Αναζητώντας τη γαλήνη

Θα ‘θελα λίγη απ’ τη δόξα των εξερευνητών
όχι σπουδαία πράγματα, μακρινά και παρθένα μέρη
αλλά να βρω ‘κείνο το σημείο (αν υπάρχει)
ανάμεσα στην άμπωτη κυκλοθυμία μου
και στην παλιρροιακή έξαρση της ψυχής μου.
Τη φαντάζομαι
σαν το τελείωμα ενός οργασμού
‘κείνο το ελαφρύ κύμα γαλήνης
μετά τ’ άξαφνο μπουρίνι των θαλασσοδαρμένων κορμιών
την ώρα
που μουγγαίνονται οι σκέψεις.
Δημήτρης Ευθυμίου

«Η ζωή είναι σαν να ζεις στην έρημο. Πρέπει να το συνηθίσουμε, ο κόσμος είναι ο ίδιος. Πέφτει η βροχή και λουλούδια ανθίζουν, δίχως βροχή μαραίνονται. Οι σαύρες τρώνε έντομα και τα πουλιά τρώνε τις σαύρες. Στο τέλος το καθένα από αυτά πεθαίνει. Πεθαίνουν και ξεραίνονται, σβήνει μια γενιά και γεννιέται η επόμενη. Έτσι είναι τα πράγματα και αν ο καθένας ζει και πεθαίνει με τον δικό του τρόπο, στο τέλος αυτό που μένει είναι η έρημος».
Χαρούκι Μουρακάμι