«Στην Αθήνα υπάρχουν διάσπαρτα φαντάσματα που κοιτούν τρομαγμένα. Από πού προέρχονται αυτά τα ακίνητα βλέμματα; Από πού ήρθαν; Γιατί συνάχθηκαν στην πόλη; Ήταν ποτέ, σε άλλη εποχή, τόσο επίπονα αναγκαίο να ψάχνεις για ανακουφιστικές ρωγμές στην αδιάλειπτη πραγματικότητα; Γιατί τώρα μια τέτοια φασματολογία;
Η περιπλάνηση σιωπηλών ανθρώπων στους δρόμους και μέσα στα κτήρια και στους σταθμούς, η παρουσία και η επιτήρηση δεν αφήνουν σημάδια στην επιφάνεια της ζωής. Το μόνο που μένει είναι ή όψη των ανέκφραστων προσώπων.»
Χρήστος Χρυσόπουλος