Σα δύει η μέρα ξαγρυπνώ, όπως το φεγγάρι 
Συνοδοιπόροι στα κέφια της νύχτας. 
Αυτό κάνει τον κύκλο του  κι εγώ τον κύκλο της κάμαράς μου. 
Ένα φεγγάρι δρόμος μας χωρίζει. 
Μια μέρα μπροστά αυτό, μια μέρα πίσω εγώ, στη ζωή μου. 
Αυτό μαγικό κι εγώ μαγεμένος. 
Ιστορία εκατομμύριων χρόνων κουβαλά κι εγώ μόνο σαράντα.  
Και όμως υπάρχει μια στιγμή, μέσα στη νύχτα που είμαστε κοντά, μόνο για λίγο κι αυτό είναι στον επίλογο της νύχτας, στα όνειρά μου. 
Πως αλλιώς να σε αγγίξω;!  
Δημήτρης Ευθυμίου