Ζούμε εντός χρόνου-αυτός μας πλάθει-, εγώ όμως δεν ένιωσα ποτέ να τον κατανοώ πλήρως. Και δεν αναφέρομαι στις θεωρίες για το πώς κάμπτεται και αναδιπλώνεται ή πώς μπορεί να υπάρχουν κι αλλού παράλληλες εκδοχές του. Όχι, εννοώ τον συνηθισμένο καθημερινό χρόνο, για τον οποίο τα ρολόγια του τοίχου και του χεριού μας διαβεβαιώνουν ότι κυλά με σταθερά ρυθμό: τικ-τακ, κλικ-κλοκ. Υπάρχει άραγε τίποτε πι

ο αξιόπιστο από τον λεπτοδείκτη; Κι όμως, αρκεί η παραμικρή χαρά ή πόνος για να μας διδάξουν πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος. Κάποιες συγκινήσεις τον επιταχύνουν, άλλες τον επιβραδύνουν και καμιά φορά μοιάζει σαν να έχει χαθεί εντελώς, μέχρι να έρθει τελικά η ώρα που όντως χάνεται οριστικά και δεν επιστρέφεται ποτέ.
Απ’ το βιβλίο «Ένα κάποιο τέλος» , βραβείο Booker 2011 (Τζ. Μπαρνς)