Έρχεται απροσκάλεστα, μπαμ και κάτω (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή χτυπώντας μέρες ή μήνες ή και χρόνια πριν την πόρτα της ζωής. Μπαίνει χωρίς αντίλογο, αυτιστικός, κατηγορηματικός, αποφασιστικός και σε παίρνει μαζί του.
Αυτό ήταν φίλε/η, τελείωσε, ότι πρόλαβες-πρόλαβες, ότι έζησες-έζησες, game over.
Και τι να σου κάνουν τα παρακάλια, οι προσευχές, τα ξόρκια, τα βότανα και η επιστήμη, αν έρθει, δε χαμπαριάζει.
Σου κόβει την πνοή, όποτε γουστάρει και πάει δίπλα, παραδίπλα, ακούραστος ο αναθεματισμένος. Αυτή είναι η δουλειά του και την κάνει τόσο καλά, μεθοδικά και ενίοτε σαδιστικά, που δε χωρά πουθενά η συνείδηση, οι ενοχές.
Που τέτοια τύχη;!
Αλλά το γαμώτο, είναι όταν έρχεται νωρίς, όταν κόβει το νήμα πριν έρθουν τα αρθριτικά, πριν προλάβεις ν’ αποκτήσεις καταρράκτη, προστάτη και όλα τα ωραία των γηρατειών.
Υπάρχει όμως ένα μεγαλύτερο γαμώτο, με «Γ» κεφαλαίο, την ώρα που ανατρέχεις τη ζωή σου και ανακάλυπτες, το πώς τη ξόδεψες. Εκεί χωράει πόνος, πολύ πόνος φίλε, γιατί δεύτερη ευκαιρία δεν έχεις. Και πριν χαθείς, χωρίς να υπήρξες ποτέ, θυμάσαι τον Brecht «Μη φοβάστε τόσο πολύ το θάνατο, όσο μια ανεπαρκή ζωή» αλλά την έκατσες… είναι πολύ αργά.
Δημήτρης Ευθυμίου