Πάντα μού ήτανε αγαπητός αυτός ο έρημος ο λόφος,
Κι αυτός ο φράχτης, που ένα τόσο μεγάλο μέρος
Του έσχατου ορίζοντα αποκλείει απ' τη ματιά.
Αλλ' όπως κάθομαι και αγναντεύω, χώρους
Ατέλειωτους πέρ' απ' αυτόν, και σιωπές
Πέρ' απ' τ' ανθρώπινο, και βαθύτατη γαλήνη
Μέσα στη σκέψη μου επινοώ: όπου για λίγο
Παύει η καρδιά μου να φοβάται. Και σαν ο άνεμος
Ακούω να θροιζει ανάμεσα στα φύλλα, εγώ εκείνη
Την άπεφη σιωπή μ' ετούτη τη φωνή
Συγκρίνω: κι ανακαλώ το αιώνιο,
Και τις νεκρές τις εποχές, και την παρούσα
Ζωντανή, και τους δικούς της ήχους. Έτσι ανάμεσα
Σ' αυτό το αχανές πνίγεται η σκέψη μου:
Και το ναυάγιο είναι γλυκό σε τέτοια θάλασσα.
Τζιάκομο Λεοπάρντι