Σαν ξυράφι στο λαιμό έρχονται τα διλλήματα. Μπορείς; Θέλεις; Πρέπει; Κι αν είναι λάθος; Κι αν είναι λάθος, το λάθος που δεν τόλμησες; Και όσο η λεπίδα αγγίζει το δέρμα, καθρεφτίζοντας τον φόβο, ο ιδρώτας σκάει στο μέταλλο, πέφτει στο μέτωπο, τρέχει στο δέρμα και ποτίζει την καρδιά. Καίει τις αρτηρίες, καυτηριάζει τις αναλαμπές ζωής και άντε πάλι απ’ την αρχή.
Ο αυτόχειρας των διλλημάτων, ο παλιός καλός μπαρμπέρης. Γιατί όλη μας η ζωή, είναι στην κόψη του ξυραφιού ή στην προσποιούμενη κόψη του ξυραφιού.
Δημήτρης Ευθύμιου