Και τι άλλο ήθελα, τι άλλο να θέλω; Γεννήθηκα κι είμ’ ευτυχής, είμαι τώρα κι έπρεπε να ‘μαι από τότε. Ο καλός μου πατέρας μου ‘λεγε, όταν ήμουν μικρός, εκνευρισμένος, παραπονιάρης και κλαυθμηρός:
— Τι σου λείπει; Δε μου ‘λειπε τίποτα. Μου ‘λειπε το Άγνωστο, εκείνο που ονειρευόμαστε να ‘ρθη μια ‘μέρα στη ζωή μας σαν ραγδαία βροχή ευτυχίας, σαν χαλάζι αφθονίας, πλούτου, σαν ξέσπασμα της ανυπομονησίας μας για το απροσδόκητο, που τάχα θα ‘νε κάτι νέο, μία απόλαυσι δριμεία πνευματική, γιατί όταν ήμαστε παιδιά με όνειρα και φιλοδοξίες, δεν επιτρέπαμε στην αισθησί μας να ομολογήση πως διψάμε τον ερωτά κι όχι την πνευματική κατάκτησι. Και πού να ‘ξερα πως τα καλοκαιρινά μεσημέρια μου κι οι νυχτερινοί μου ύπνοι, ήταν γεμάτοι απόλαυσι...
Ρ. ΦΙΛΥΡΑΣ