«Ακούω γύρω μου ν’ αναζητούν τρόπους για να εξαλείψουν τη ζητιανιά και στο μεταξύ κάνουν ό,τι μπορούν για να την ενθαρρύνουν. Δε θέλουμε μύγες στην κρεβατοκάμαρά μας; Ας μην σκορπίζουμε ζάχαρη για να τις προσελκύσουμε! Δε θέλουμε φτωχούς στη Γαλλία; Ας πάψουμε να μοιράζουμε γλυκά και, προπάντων, ας κλείσουμε τα φτωχοκομεία. Έτσι το άτομο που γεννιέται στη δυστυχία θα στερηθεί αυτά τα επικίνδυνα δεκανίκια και θα φροντίσει για τον εαυτό του επιστρατεύοντας όλα τα μέσα που του προσφέρει η Φύση για να ξεφύγει από την κατάσταση όπου γεννήθηκε. Κι έτσι θα πάψει ν’ αυθαδιάζει. Καταστρέψτε δίχως καθόλου οίκτο, ισοπεδώστε αυτά τα φριχτά σπίτια όπου συγκεντρώνετε τους καρπούς της ακολασίας των φτωχών, σιχαμένων κατακαθιών, που ξερνάνε κάθε μέρα στην κοινωνία ακατανόμαστες ορδές νεότευκτων πλασμάτων που μοναδική ελπίδα έχουν το πορτοφόλι σας. Σε τι χρησιμεύει, σας ρωτώ, να διατηρούμε τέτοια άτομα και με τόσες φροντίδες; Φοβάστε μήπως χαθεί ο πληθυσμός της Γαλλίας; Χα! Μην κάνετε ποτέ τέτοια σκέψη!
Ένα από τα κύρια ελαττώματα αυτού του καθεστώτος είναι ότι ο πληθυσμός είναι υπερβολικά μεγάλος, κι αυτή η υπεραφθονία κακώς θεωρείται πλούτος. Τα υπεράριθμα αυτά όντα είναι σαν τα παρασιτικά κλαδιά που ζώντας σε βάρος του κορμού τελικά τον καταβάλλουν. Θυμηθείτε ότι σε οποιαδήποτε μορφή πολιτικής οργάνωσης ο πληθυσμός ξεπεράσει το απολύτως απαραίτητο μέγεθος, η κοινωνία φθίνει.
Ας μη σπαταλούμε το μερίδιο ευαισθησίας που μας έδωσε η Φύση· έτσι θα το εκμηδενίσουμε. Γιατί να μ’ ενδιαφέρουν οι δυστυχίες των άλλων; Μήπως και χωρίς τις ξένες δεν έχω αρκετές δικές μου;»
Marquis de Sade