Ζούμε με κάποιες οικείες ιδέες. Δυο ή τρεις. Συναντάμε τυχαία κόσμους και ανθρώπους, τους «στιλβώνουμε», τους αλλάζουμε. Χρειάζονται δέκα χρόνια για να σχηματίσουμε μια εντελώς προσωπική ιδέα - για την οποία θα μπορούμε να μιλήσουμε. Φυσικά, αυτό είναι κάπως αποθαρρυντικό. Μα ο άνθρωπος κερδίζει εδώ μια κάποια οικειότητα με το όμορφο πρόσωπο του κόσμου. Μέχρι τότε τον έβλεπε αντικριστά. Χρειάζεται τώρα να κάνει ένα βήμα στο πλάι για να δει και το προφίλ του. Ο νέος κοιτάζει τον κόσμο καταπρόσωπο. Δεν έχει προλάβει να εξομαλύνει την ιδέα του θανάτου ή της ανυπαρξίας της οποίας ωστόσο έχει αναμασήσει τη φρίκη. Κάτι τέτοιο μάλλον είναι τα νιάτα, τούτο το σκληρό τετ-α-τετ με το θάνατο, ο φυσιολογικός φόβος του ζώου που αγαπά τον ήλιο. Αντίθετα με όσα λέγονται, ως προς αυτό τουλάχιστον, η νιότη δεν έχει ψευδαισθήσεις. Δεν είχε το χρόνο ούτε την ευλάβεια να τις δημιουργήσει.

ALBERT CAMUS