Τώρα που ένα ζευγάρι χελιδόνια

χτίζει τη φωλιά του

με χώμα λασπωμένο

οι πήλινοι σβόλοι τους

που πέφτουν απ’ τα μικροσκοπικά τους ράμφη

δε χάνονται.

Εκπυρσοκροτούν το μυαλό μου.

Μικρές στρογγυλές σφαίρες μολύβδου

σκορπίζονται πάνω στο νήμα της θύμησης.

Κι αναρωτιέμαι

για ‘κείνο τον έρωτα μας,

αν είχε άραγε την υπομονή των χελιδονιών

θ’ άντεχε -άραγε- τη φθορά;

Δημήτρης Ευθυμίου