Κι όμως υπήρξα

Κάτι από κομπάρσοι

μετέωρης παρουσίας

(ήμουν κι εγώ για λίγα δεύτερα στο παλκοσένικο).

Κάτι από σκιάχτρα σε αγρούς

(λαβωμένα σκιάχτρα απ’ τους καιρούς, ασάλευτοι φρουροί)

μια αστραπή σαν τσιγαρόβηχας

(ο πρωινός μου βήχας)

ένα ανοιγοκλείσιμο του διακόπτη

σε δυο απανωτούς ήχους, μπρος-πίσω

(πριν κουρνιάσω)

το φτερούγισμα ενός σπουργιτιού

(καιρό έχει να φανεί στο παραθύρι)

εσωκλείουν την περιγραφή

της παρουσίας μου,

στου χρόνου το τριβείο.

Κι όμως, υπήρξα

πεπεισμένος για τη σπουδαιότητα του χρόνου.

Κι όμως, υπήρξα

στο χάδι της μάνας,

στην αγκαλιά μιας γυναικάς,

στο διάστημα μιας περαστικής

βόλτας απ’ τη ζωή.

Δημήτρης Ευθυμίου